Καλό μήνα και καλό ποδαρικό....

Κατ΄αρχάς καλό μήνα...κατά δεύτερον ένα καλό ποδαρικό είναι απαραίτητο γι΄αυτό μερίμνησε η έμπνευσή μου, η οποία αν και ράθυμη και εντελώς απρόβλεπτη, αποφάσισε μετά την ανακοίνωση των 5 λέξεων του αγαπημένου  Παιχνιδιού  : 
"Παίζοντας με τις    λέξεις"https://mytripssonblog.blogspot.com/   να με βομβαρδίσει κυριολεκτικά. (Σας συνιστώ να πάτε να διαβάσετε τις υπέροχες 23 συμμετοχές   και σας πληροφορώ ότι Πρώτευσε η Μαρία μας από το Απαγκιο της με το ''Άριος Πάγος (*)''.
Ευχαριστώ πολύ τη MeMaria που ακούραστα στο ''Χάρτινο καραβάκι '' της διοργανώνει αυτό το δρώμενο που μας δίνει την ευκαιρία να γράφουμε και να διαβάζουμε υπέροχες ιστορίες και ποιήματα. )

Εξηγούμαι γιά να μην παρεξηγούμαι : Γράφω τις ιστορίες μου παρακινούμενη μόνο από τις 5 λέξεις "κλειδιά" του συγκεκριμένου παιγνιδιού, μυστήριο, παράδοξο, παράλογο αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα, έτσι μόνον λειτουργώ και στην προκειμένη περίπτωση, αν και αρχικά οι 5 λέξεις μου φάνηκαν πολύ ζόρικες γιά  να συνταιριαστούν, κατέφθασε η αλλοπρόσαλη έμπνευση να βάλει μία τάξη στο χάος του μυαλού μου, έτσι προέκυψε η ιστορία μου :

Το όνομα του εγγονού

-Πραξιθέα !!! Πάλι με νεύρα ξύπνησες κι εγώ έχω ξαγρυπνήσει…..

-Εμ βέβαια , κάθεσαι και χάνεις τον ύπνο σου παρακολουθώντας  αυτή τη  μεταμεσονύκτια εκπομπή….και μετά σου φταίνε τα νεύρα μου….και το Πραξιθέα είπαμε κομμένοι….Θέα….έτσι με φωνάζουν όλοι….εδώ και χρόνια…

-Το στεφανοχάρτι,  Πραξιθέα γράφει….εγώ το προτιμώ…και η εκπομπή είναι αξιόλογη ,  εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, σχετική με την Ελληνική Γλώσσα και με ευχαριστεί να την παρακολουθώ, βέβαια καλό θα ήτανε να την βάζανε νωρίτερα….αλλά βλέπεις τις νορμάλ ώρες, βάζουν όλες τις σαχλαμάρες….

-Κι εσένα Πολύβιο σε γράφει το στεφανοχάρτι,  αλλά μόνο στο γραφείο σου σε φώναζαν έτσι….Αν θέλεις να ξέρεις, κι εγώ ξαγρύπνησα με το φλέγον ζήτημα…..το στομάχι μου έχει δεθεί κόμπος….

-Είπαμε να αποστασιοποιηθούμε από το «φλέγον ζήτημα»……είναι θέμα των παιδιών μας…και το όνομά μου, που εσύ με το έτσι θέλω μου το άλλαξες χωρίς την συγκατάθεσή μου…  σε Πόλυ,  λες και είμαι παπαγάλος….δεν το αποδέχτηκα ποτέ!!!

-Ας αφήσουμε τα δικά μας ονόματα και να δούμε τι θα γίνει με το όνομα του εγγονού μας.

-Μαλλιά κουβάρια έχουν γίνει τα παιδιά, οι κουμπάροι, οι συμπέθεροι. Μόνο εμείς το παίζουμε «αποστασιοποιημένοι»  και «υπεράνω» λες και δεν μας αφορά…

-Αφορά τους γονείς, τελεία και παύλα.

-Πόλυ είσαι βαθειά νυχτωμένος και με εξοργίζεις..…..οι συμπέθεροι έχουν θέσει θέμα ηθικής υποχρέωσης.

-Κακώς.  Περάσαμε την αγωνία της αποκατάστασης της θυγατέρας μας, μετά από 5-6 ατελέσφορες σχέσεις και 3 αρραβώνες…..ε….τώρα θα κολλήσουμε στην ονοματοδοσία του εγγονού ;;;

-Δεν το θεωρείς σημαντικό ζήτημα;;; Ο συμπέθερος θέλει να βγάλει τον πατέρα του, Λουκά, γιατί  ήταν πρόκριτος στα Δερβενοχώρια. Η συμπεθέρα και η κουμπάρα, τον δικό τους πατέρα, Νίκο….γιατί ο ένας ήτανε Ψάλτης στην Μητρόπολη Αθηνών και ο άλλος ονομαστός Ξυλογλύπτης…Ο κουμπάρος κρατάει κλειστά τα χαρτιά του …..

-Ελα βρε Πραξιθέα, τι σημασία έχει, ας το βαφτίσουν το παιδάκι  επιτέλους να πάρει φώτιση και   ας του δώσουν ότι όνομα θέλουν….στο κάτω κάτω ας του δώσουν και τα δύο…

-Πόλυ δεν ξέρεις τι σου γίνεται ….αναλογίστηκες καλέ αν βαφτιστεί ο εγγονός μας Λουκάς και Νίκος,  στο σχολείο   θα του κάνουν καζούρα φωνάζοντάς τον ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ;;;Ανίδεος είσαι από ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ……θα δημιουργηθεί θέμα στο παιδί, ψυχικό τραύμα….και θα έχουμε συναινέσει….….

-Πότε γεννήθηκε ο μικρός ;;; 9 Ιουλίου.….Παγκρατίου Ιερομάρτυρος….Ας το πούνε Παγκράτιο….

-Τα έχασες τελείως μου φαίνεται Πόλυ,  σιγά μην το πούνε Βύρωνα, Κύψελο, Αμπελόκηπο….. βρέ γιατί να μην προτείνουμε το όνομα του πατέρα σου, Φωκάς που του άφησε και την γκαρσονιέρα στα Πετράλωνα, η του δικού μου, Ονούφριος που είναι σπάνιο και ασυνήθιστο ;;;

-Γιατί Πραξιθέα, κατάλαβέ το,  κανένα δεν θα γίνει αποδεκτό, η  δέσμη των ονομάτων που «παίζουν» είναι : Αλέξανδρος, Αχιλλέας, Φοίβος….

Τελικά ο μικρός βαπτίσθηκε σχεδόν δυόμισι ετών. Και το όνομα αυτού : Αγήνωρ !!!

Η συμπεθέρα κατέρρευσε μέσα στην εκκλησία, ο συμπέθερος έξω στο προαύλιο , η Πραξιθέα παρά τρίχα γλίτωσε το εγκεφαλικό, η κουμπάρα μπλάβιασε εκτοξεύοντας ύβρεις….  πάνω από την κολυμπήθρα, ο κουμπάρος ατάραχος ξέπλενε τα χέρια του  χαμογελώντας σαρδόνια, ο παπάς  σταυροκοπιότανε ασταμάτητα πριν αποθέσει τον νεοφώτιστο που έκλαιγε γοερά, τρομοκρατημένος  από  το σουρεαλιστικό σκηνικό, στην αγκαλιά του Πολύβιου,  του μόνου που  διατηρούσε την ολύμπια  ψυχραιμία του….

Το θέμα είναι ότι δόθηκε και συνέχεια....η ιντριγκαδόρισσα έμπνευση που λέγαμε,  είχε τρελά κέφια και το θέμα το προχώρησε ..... με στρίμωξε να περιλάβω τον αγαπημένο μου δεκαπεντασύλλαβο και να αναμετρηθώ εκ νέου με τις 5 ζόρικες λέξεις του παιγνιδιού... ιδού το αποτέλεσμα :

ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ

Βρε Πραξιθέα σύνελθε και μην με πιλατεύεις

το θέμα δεν μας αφορά τι ψάχνεις και γυρεύεις….;

εκεί που δεν σε σπέρνουνε τι θέλεις και φυτρώνεις

κακούς μπελάδες προκαλείς και βάρη μας φορτώνεις.

Τράβα κοιμήσου κι άσε με να δω την εκπομπή μου,

κόμπος γίναν τα νεύρα μου , χάθηκ΄η υπομονή μου,

μ΄ έπρηξες χρόνια ολόκληρα και νύχτα και ημέρα,

με την αποκατάσταση που θα ΄χει η θυγατέρα.

Κι όταν αυτό συνέβηκε κι είπα θα ξανασάνω,

άλλος νταλκάς προέκυψε, στο όνομα επάνω,

του εγγονού και πράγματι μ΄έχει προβληματίσει

γιατί το θέμα απαιτεί να του δοθεί μια λύση.

Κουμπάροι και συμπέθεροι έχουνε μπεί στη μέση,

κι ονόματα προτείνουνε σ΄όποιον ότι αρέσει….

Άλλος θέλει τον πάππο του και άλλος τον πατέρα,

τον ΄Αγιο Φλώρο απαιτεί, να βγάλει η συμπεθέρα,

μα ο κουμπάρος σφαλιστά, κρατάει τα χαρτιά του,

και ο γαμπρός μας την καρδιά κάνει στα γονικά του….

Τι δέσμη μέτρων πρότεινες , στην κόρη μας γυναίκα,

και το ζευγάρι έκανες από χωρία…….δέκα ;;;

Για ηθική υποχρέωση πήρε κάτι τ΄αυτί σου,

και άναψες και κόρωσες, δεν το χωράει η ψυχή σου,

να έχουν τέτοια απαίτηση οι δύο συμπεθέροι,

των προπαππούδων τ΄όνομα  το εγγόνι μας να φέρει,

Λουκάς και Νίκος δηλαδή ,  βρε μιά χαρά ταιριάζουν,

και στο σχολειό ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ όλοι να τον φωνάζουν !

Η σκέψη αυτή με τάραξε, το ΜΠΟΥΛΙΝΓΚ είναι θέμα,

στην κάκιστη επιλογή, πρέπει να μπεί ένα τέρμα.

Αχ Πραξιθέα στα λόγια σου, έρχομαι κι ας μην θέλω

στους συμπεθέρους μήνυμα, άμεσα αποστέλλω…..

κι άμεση κοινοποίηση κάνω και στον κουμπάρο

ώστε η ενημέρωση να γίνει μ΄ένα σμπάρο !!!

Αγαπητοί μου το παιδί, τ΄όνομα που θα φέρει

σκεφθείτε το πολύ καλά , για να μην υποφέρει

θα είμαστε υπαίτιοι κι ένοχοι ταυτοχρόνως,

σε μια πράξη διηνεκή που δεν θα σβήσει ο χρόνος,

ας γίνει αρίστη επιλογή , μεταξύ ονομάτων

που θα τιμήσει το παιδί, μετ΄άλλων χαρισμάτων,

να δώσουμε οι παππούδες του, εν πρώτοις την ευχή μας

και όνομα ελληνικό, απ την παράδοσή μας,

απ΄την σπουδαία γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας,

προίκα, καμάρι και τιμή στον πρώτο εγγονό μας !!!

ΑΓΗΝΩΡ ονομάστηκε εν τέλει το παιδάκι

κι η μάνα του ζορίστηκε να πιεί τέτοιο φαρμάκι,

όσο για τους συμπέθερους, δεν έχουν καταφέρει

απ τον κουμπάρο να δεχτούν, ετούτο το χουνέρι…

΄Ασε βρε Πραξιθέα μου κι εσύ τον κωπετό,

γιατί ματαίως αναζητάς,  υποκοριστικό…….

Εγώ είμαι ευτυχής παππούς κι έτσι θα παραμείνω

μ΄ελπίδα και κρυφή χαρά καλός παππούς να γίνω!!!

Σημείωση : Επειδή μου ήταν αδύνατον να επιλέξω ποιό από τα 2 πονήματά μου, θα συμμετείχαν στο παιχνίδι, ανέθεσα στην Μαρία να το κάνει γιά χάρη μου και επέλεξε την έμμετρη εκδοχή. 

Άρχισε να λες τις λέξεις “κλειδιά” που φέρνουν χαρά

Άρχισε να λες τις λέξεις “κλειδιά” που φέρνουν χαρά


Σύμφωνα με τον Νευρογλωσσικό Προγραμματισμό [NLP] οι λέξεις επηρεάζουν τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά

Ποιες είναι οι λέξεις;
Σήμερα ήταν μια «καλή μέρα»: Αρκεί να το πεις έστω μια φορά για να δεις τη ζωή σου πιο αισιόδοξα.
«Καταλαβαίνω»: Πιο σημαντικό από το να έχεις πάντα δίκιο, είναι το να έχεις πάντα επίγνωση.
«Σ’αγαπώ»: Όλοι θέλουν κατά βάθος να το πουν και όλοι θέλουν να το ακούσουν.
«Σε εμπιστεύομαι»: Όλοι χρειαζόμαστε συμμάχους σε αυτή τη ζωή.
«Μπορώ» και καλύτερα: Μόλις το πεις, έχεις κάνει τη μισή διαδρομή για να το κάνεις και πραγματικότητα.
«Έκανα» το καλύτερο που μπορούσα: Αν όντως είναι αλήθεια, θα νιώσεις πολύ περήφανος για τον εαυτό σου και όσα κατάφερες.
«Συγχαρητήρια»: Αν το πεις χωρίς ίχνος ζήλιας, θα σε εκτιμήσεις ακόμα περισσότερο.
«Συγγνώμη»: Είναι πολύ λυτρωτικό όταν το λες και το εννοείς.
Πήρα μια «απόφαση»: Η ευθύνη που εμπεριέχει αυτή η φράση, μετατρέπει οποιαδήποτε δραστηριότητα από αγγαρεία σε συνειδητή επιλογή.
Δεν «έχω» τελειώσει: Μόνο εσύ αποφασίζεις πότε ένα κεφάλαιο έχει κλείσει στη ζωή σου.
«Αρκετά!»: Χρειάζεται να ξέρεις που να βάζεις ο ίδιος τα όριά σου.
Δεν είναι πολύ «όμορφο;»: Όσο περισσότερο παρατηρείς την ομορφιά του κόσμου που σε περιβάλλει, τόσο πιο ευτυχισμένος νιώθεις.
Είσαι «καταπληκτικός»: Άσε τον εαυτό σου να νιώσει θαυμασμό για κάποιον άλλο και θα νιώσεις πολύ πιο δυνατός.
«Πιστεύω» σε αυτό: Είτε πρόκειται για το θεό, είτε για μια απλή ιδέα, πρέπει να δείξεις πίστη σε κάτι στη ζωή σου.
Δεν ξέρω πως να το «κάνω»: Καλύτερα να παραδεχτείς την άγνοιά σου για κάτι και να μάθεις, παρά να προσποιηθείς ότι γνωρίζεις.
Σε ευχαριστώ που βοήθησες να γίνει «πραγματικότητα» αυτό: Γιατί κανείς δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του σε αυτή τη ζωή και χρειάζεται να δείχνει ευγνωμοσύνη σε αυτούς που τον βοηθούν.
Να θυμάστε η χαρά και η ευτυχία δεν είναι κάτι που έρχεται και μας χτυπά την πόρτα, εμείς του ανοίγουμε και το καλωσορίζουμε και αυτό ήταν. Η χαρά και η ευτυχία πηγάζουν από μέσα μας. Είναι θέμα επιλογής και όχι τύχης.

_______________________

~Στ. Πλουμιστός, Διευθ. Συμβουλευτικού Κέντρου ΕΥ ΦΕΡΕΣΘΑΙ.

Πηγή: ploumistos.com

Ονειροπόληση.....

«Run, rabbit, run, dig that hole, forget the sun»
Breathe, Pink Floyd

«Life is just what happens to you, while you ‘re busy making other plans»
Beautiful Boy, John Lennon


Δεν ζούμε, τρέχουμε.

Όλο τρέχουμε, κάτι να προλάβουμε, κάτι να κάνουμε, κάποιον να δούμε, κάτι να πληρώσουμε, κάτι να ακούσουμε, κάτι να μάθουμε, κάτι να διαβάσουμε, κάτι.

Απ’ τη στιγμή που ανοίγουμε τα μάτια μας μέχρι να τα κλείσουμε, τρέχουμε.

Ακόμα και τις στιγμές που ξεκουραζόμαστε, ακόμα και στον ελεύθερο χρόνο μας, ακόμα και τότε κάτι πρέπει να κάνουμε.

«Τι κάνεις;»
«Τίποτα»
(αυτή είναι η πιο ανησυχητική απάντηση)

«Τι κάνεις;»
«Τρέχω»
(αυτή είναι η πιο συνηθισμένη απάντηση)

Αν μείνεις για μια ώρα χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, αισθάνεσαι ενοχές.

Αν σε δουν να μένεις έτσι για μια ώρα, χωρίς να κάνεις τίποτα, απλώς κοιτώντας τον τοίχο ή το δέντρο απέναντι, θα σου προτείνουν αντικαταθλιπτικά.

Γιατί πέρα από τις δουλειές που πρέπει να κάνεις, πέρα από τα καθήκοντα σου, θα μπορούσες να αξιοποιήσεις αυτή την ώρα, διαβάζοντας, ακούγοντας μουσική, κάνοντας γυμναστική -αντί να χάνεις το χρόνο σου.

Λες και η ώρα του ρεμβασμού είναι χαμένη ζωή.
Λες και η υπόλοιπη ζωή, όπου όλο τρέχουμε κάτι να προλάβουμε, είναι κερδισμένη ζωή.

Ακόμα και τα παιδιά μας τα γαλουχούμε με το ιδανικό της άοκνης προσπάθειας.

Ερεθίσματα, ακόμα περισσότερα ερεθίσματα, καταιγισμός ερεθισμάτων από την κούνια, μην τυχόν και δεν ακούσει Μότσαρτ, μην τυχόν και δεν μιλήσει ως τα δύο, και περισσότερα ερεθίσματα μετά, και παιχνίδια εκπαιδευτικά και διάβασμα και μουσική προπαιδεία και εξωσχολικές δραστηριότητες και εποικοδομητικό παιχνίδι (λες και το παιχνίδι μπορεί να είναι κάτι άλλο) και dvd και τάμπλετ και κολυμβητήριο και δύο ξένες γλώσσες από νωρίς (γιατί τότε μαθαίνουν πιο εύκολα), τα παιδιά μας τρέχουν πίσω μας κι αυτά.

Τρέχουμε εμείς, τρέχουν και τα παιδιά μας.

Πρέπει πάντα να κάνεις κάτι, να μην «χάνεις τον καιρό σου», να μη σπαταλάς τον καιρό σου.

Όμως αυτή η άδεια ώρα είναι ανάγκη του ανθρώπου.

Όταν αφήνουμε τον νου μας να αδειάσει, τότε πλησιάζουμε περισσότερο τον πυρήνα μας.

Γιατί όλα όσα μάθαμε κι όλα όσα μαθαίνουμε, όλα όσα κάνουμε και όλα όσα τρέχουμε να προλάβουμε (all that you give, all that you deal, all that you buy -beg, borrow or steal), είναι ενδύματα του νου και όταν τον νου τον βαρυφορτώνεις τότε αυτός, αναπόφευκτα κάποια στιγμή, καταρρέει.

Οι ψυχικές ασθένειες είναι η πανδημία του σύγχρονου πολιτισμού. Κατάθλιψη, ψυχαναγκασμοί, φοβίες και κυρίως άγχος.

Γιατί τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε τη ζωή και δεν καταλαβαίνουμε ότι η ζωή έχει μείνει πίσω.

Αυτό που κυνηγάμε είναι η fata-morgana των προσδοκιών που πρέπει να έχουμε.

Γιατί πρέπει να είμαστε επιτυχημένοι, πρέπει να έχουμε περισσότερα λεφτά, πρέπει να είμαστε καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι, πρέπει να έχουμε τα πιο έξυπνα παιδιά, και πρέπει να ξεπεράσουμε τους άλλους, να έχουμε περισσότερα λεφτά από τους άλλους, να είμαστε πιο καλλιεργημένοι-έξυπνοι-όμορφοι-γυμνασμένοι-αδύνατοι-χαρούμενοι-ευτυχισμένοι από τους άλλους…

Πρέπει να κάνουμε, πρέπει να είμαστε, πρέπει να έχουμε κάτι παραπάνω και κάτι παραπάνω και όλο τρέχουμε για να το έχουμε και όλο πασχίζουμε για να πετύχουμε αυτό το κάτι παραπάνω, αυτό το μεγάλο, και τελικά έρχεται μια στιγμή όπου καταλαβαίνεις ότι έχασες εκείνο το μικρό και «λίγο παρακάτω» που είχες.

Δεν απόλαυσες το σώμα σου και την νεότητα σου, γιατί πάντα ήθελες να είσαι πιο αδύνατος/η, πιο όμορφος/η, πιο sexy, πιο Μπραντ Πητ/Αντζελίνα Τζολί.

Όταν όμως είσαι ογδόντα χρονών και κοιτάς τις φωτογραφίες της νεότητας καταλαβαίνεις ότι ήσουν πιο όμορφος/η απ’ όσο πίστευες τότε.

Δεν απόλαυσες τον σύντροφο σου, γιατί διαρκώς γκρίνιαζε και δεν έβγαζε αρκετά λεφτά, και δεν ήταν αρκετά ρομαντικός-όμορφος-ερωτικός και γιατί δεν πρόλαβες να ασχοληθείς μαζί του, είχατε το Τρέξιμο.

Αλλά στα ογδόντα, όταν πια δεν θα τον έχεις δίπλα σου, νοσταλγείς τη γκρίνια του και τα ελαττώματα του και εκείνον τον χαζό τρόπο που σου έλεγε: «Ε, ναι, σ’ αγαπώ. Πάλι τα ίδια θα λέμε;»

Δεν απόλαυσες τα παιδιά σου, γιατί έπρεπε να τα στείλεις στον παιδικό σταθμό ώστε να μπορείς να τρέχεις για να τους προσφέρεις τα πάντα και έπρεπε να τα προετοιμάσεις για το νηπιαγωγείο, να τα στείλεις διαβασμένα στο δημοτικό, να τα στείλεις να μάθουν αγγλικά-γαλλικά-μουσική-θέατρο-μπαλέτο-υπολογιστές, και έπρεπε να διαβάζουν όλη μέρα για να περάσουν στο πανεπιστήμιο και μετά έφυγαν από το σπίτι πριν να το καταλάβεις.

Και στα ογδόντα σου, κοιτάς τις φωτογραφίες των παιδιών σου και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες να τα αγκαλιάσεις όσο ήθελες, δεν πρόλαβες να παίξεις μαζί τους, γιατί έπρεπε να τρέχεις και έπρεπε να τρέχουν κι εκείνα.

Κοιτάς πίσω και καταλαβαίνεις ότι δεν πρόλαβες τίποτα.

Ούτε τους φίλους σου να δεις ούτε τους γονείς σου να καταλάβεις ούτε έρωτες να ζήσεις ούτε να χορέψεις ούτε να κάνεις αυτά που θεωρούσες σημαντικά όταν ήσουν παιδί.

Κι αυτό σου φαίνεται παράξενο. Όλο έτρεχες κι όμως δεν πρόλαβες.

Γιατί έτρεχες τότε; Για να πληρώσεις όλους τους λογαριασμούς; Μα ακόμα χρωστάς και νέοι λογαριασμοί έρχονται κάθε μέρα.

Και καταλαβαίνεις ότι έτρεχες για να επιβιώσεις.

Λυπάμαι που στο λέω, αλλά τώρα, στα ογδόντα, δεν έχεις χρόνο για τύψεις.

Έχεις λίγο χρόνο να ζήσεις ακόμα, μην τον χαραμίσεις σε τύψεις γι’ αυτά που δεν έζησες. Άλλωστε ο χρόνος πάντα έτσι είναι, λίγος, όσων χρονών και να είσαι.

Πάρε μια βαθιά ανάσα και άδειασε τον νου σου.

Μην τρέχεις πια. Στάσου!

Κι αν δεν είσαι ογδόντα, αν έχεις μικρά παιδιά, πιάστα απ’ το χέρι, αγκάλιασέ ‘τα, παίξε μαζί τους. Τόσο γρήγορα, πριν να το καταλάβεις, δεν θα θέλουν να τα κρατάς απ’ το χέρι, δεν θα είναι παιδιά.

Κι εσύ δεν θα είσαι νέος, ζωντανός για πολύ ακόμα. Ένα ανοιγόκλεισμα των ματιών διαρκεί η ζωή, όσο και να τρέχεις.

Στάσου! Πάρε μια ανάσα.

_________________________________________________

Ο τίτλος προέρχεται απ’ το διήγημα του Άλαν Σίλιτοου «Η μοναξιά του δρομέα μεγάλων αποστάσεων». Έγινε ταινία από τον Τόνι Ρίτσαρντσον, το 1962 και τραγούδι από τους Iron Maiden.

Πηγή: sanejoker.info

Η ονειροπόληση είναι για πολλούς συνυφασμένη με την τεμπελιά και την αφηρημάδα. Μήπως όμως αυτή η ασυναίσθητη περιπλάνηση του μυαλού μπορεί να συμβάλει στην επίτευξη των στόχων μας;

Σύμφωνα με μια νέα, ριζοσπαστική θεωρία, η ονειροπόληση μας βοηθά να δεσμευτούμε στους πιο σημαντικούς σκοπούς της ζωής μας. Ο καθηγητής ψυχολογίας Scott Barry Kaufman, από το Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, υποστηρίζει πως χρειαζόμαστε έναν καινούριο ορισμό για την ευφυΐα, ο οποίος θα περιλαμβάνει τα όνειρα και τις επιθυμίες μας.

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν στόχους και όνειρα – είναι τα πράγματα που θέλουμε να επιτύχουμε στον πραγματικό κόσμο», δήλωσε ο καθηγητής στην εφημερίδα TheHuffington Post. «Οι δεξιότητες που μετρώνται με τη βοήθεια του τεστ IQ είναι σημαντικές, όμως υπάρχουν πολλά ακόμη στοιχεία που παίζουν ρόλο ώστε να επιτύχουμε μακροπρόθεσμα.»
Η θεωρία του Kaufman περιγράφει την ευφυΐα με ευρύτερους όρους, λαμβάνοντας υπ’ όψιν αυθόρμητες εκδηλώσεις της γνώσης όπως η διορατικότητα, η διαίσθηση και η αναπόληση – καθένα από τα οποία αποτελεί στοιχείο ευφυΐας το οποίο επεξεργαζόμαστε κατά την ονειροπόληση.

Η ονειροπόληση μπορεί λοιπόν να επηρεάσει την προσωπική εξέλιξη και να οδηγήσει σε σημαντικές ανταμοιβές, όπως η αυτογνωσία, η ωριμότητα και ο αυθορμητισμός.

Παλαιότερες μελέτες έχουν δείξει άλλωστε ότι η ονειροπόληση βοηθά το μυαλό να κάνει συσχετισμούς και συνδέεται άμεσα με την ικανότητα ανάκλησης πληροφοριών.

Λύση ακόμη και για τα πιο περίπλοκα προβλήματα αποτελεί η ονειροπόληση σύμφωνα με νέα μελέτη αμερικανών επιστημόνων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ιδιοφυΐες και γνωστοί «ονειροπόλοι» όπως ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, ο Ισαάκ Νιούτον κ.ά. έκαναν μερικές από τις σημαντικότερες ανακαλύψεις στην Ιστορία.

Σύγχρονη μελέτη των ειδικών του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια στη Σάντα Μπάρμπαρα, έδειξε ότι μπορούμε να βελτιώσουμε την ικανότητα επίλυσης περίπλοκων προβλημάτων, επιτρέποντας στον νου μας να πετά στα.. σύννεφα.

Νοητικό «ταξίδι»

Στο πλαίσιο δοκιμών, οι ερευνητές παρατήρησαν ότι οι εθελοντές που αναλάμβαναν την επίλυση ενός δύσκολου προβλήματος μετά από ένα διάλειμμα ή μια εύκολη δραστηριότητα είχαν κατά 40% καλύτερες επιδόσεις, συγκριτικά με τους υπόλοιπους.

Αντίθετα, οι εθελοντές που περνούσαν το «διάλειμμα» τους εκτελώντας δύσκολες ασκήσεις και δεν ξεκουράζονταν καθόλου δεν εμφάνιζαν καμία βελτίωση ως προς αποδοτικότητά τους.

Οι ερευνητές πιστεύουν ότι απλές δραστηριότητες, οι οποίες «απελευθερώνουν» τον νου και μας επιτρέπουν να ονειροπολούμε αποτελούν το «κλειδί» στο ξεμπέρδεμα του κουβαριού προβλημάτων.

«Πολλά από τα μεγαλύτερα μυαλά της ανθρωπότητας υποστηρίζουν ότι είχαν στιγμές έμπνευσης κατά τη διάρκεια σκέψεων ή δραστηριοτήτων που δεν συνδέονταν άμεσα με το πρόβλημα το οποίο τους απασχολούσε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο» εξηγεί ο επικεφαλής της μελέτης δρ Μπέντζαμιν Μπερντ.

«Από τη μελέτη μας φάνηκε ότι ένα διάλειμμα με κάποια δραστηριότητα που δεν απαιτεί τον προβληματισμό μας, βελτιώνει τις επιδόσεις μας σε μια δημιουργική δοκιμασία, πολύ περισσότερο από το αν το διάλειμμά μας ήταν αφιερωμένο στην επίλυση ενός προβλήματος, στην ξεκούραση ή αν δεν γινόταν ποτέ. Τα ευρήματα αυτά αποτελούν την πιο άμεση απόδειξη ότι οι συνθήκες που ευνοούν την ονειροπόληση ενισχύουν τη δημιουργικότητά μας» καταλήγει ο ειδικός.

Tα ενδιαφέροντα ευρήματα παρουσιάζονται στο επιστημονικό έντυπο «Psychological Science».

πηγή: tovima.gr

«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση»

«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση»   DOCTV.GR 2 Οκτωβρίου 2018 Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά. Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας. Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο. Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη. Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται  το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του. «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» - André Breton. Πηγή: Eyedoll [Πηγή: www.doctv.gr]«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση»   DOCTV.GR 2 Οκτωβρίου 2018 Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά. Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας. Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο. Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη. Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται  το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του. «Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» - André Breton. Πηγή: Eyedoll [Πηγή: www.doctv.gr] 

2 Οκτωβρίου 2018


Παιδεία δεν είναι τα πτυχία μας, αλλά η αισθητική μας. Ο τρόπος με τον οποίο συνομιλούμε, φλερτάρουμε, περπατάμε στο δρόμο, κρατάμε την πόρτα να περάσει ο άγνωστος στο ασανσέρ. 
Παιδεία είναι οι λέξεις μας, η διακριτικότητά μας, η ελευθερία μας, τα όρια της ελευθερίας μας, η μουσική που ακούμε, η γλώσσα του σώματός μας, το πόσο αγαπάμε να μαθαίνουμε, να αλλάζουμε, να διαβάζουμε σαν να είμαστε κάθε φορά άγραφα χαρτιά. 
Παιδεία είναι η ταπεινότητα αλλά και η επιμονή στις αξίες μας, το ότι δεν είμαστε προς πώληση, το ότι σεβόμαστε τον άνθρωπο, το παιδί του άλλου, την κυρία που καθαρίζει το γραφείο μας, τον κύριο που καθαρίζει το πάρκο στο οποίο βγάζουμε βόλτα το σκύλο μας, την κοπέλα στο ταμείο. Παιδεία είναι η μεγαλοψυχία μας, το να ποτίσουμε μια άγνωστη γλάστρα, το να φροντίζουμε την πίσω όψη του σπιτιού μας. 
Παιδεία είναι το να προστατεύουν τα χέρια μας τον αδύναμο, να τα βάζουν με το θηρίο.
 Παιδεία είναι το πόσο μπορούμε να έρθουμε απέναντι στο σύστημα και στους συστημικούς, παιδεία είναι η γενναιότητα και η ευθύνη. 
Παιδεία είναι το να διαλέγεις τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας, της μοναξιάς και συνάμα να καίγεται το μέσα σου για το κοινό καλό. Για το ωραίο και τη σωτηρία του. 
«Ο άνθρωπος είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση» - André Breton. 


Δώρα Μαργέλη
φιλόλογος, εκπαιδεύτρια ρητορικής

https://2012elste.blogspot.com/2017/01/blog-post.html?m=1https://2012elste.blogspot.com/2017/01/blog-post.html?m=1


Πηγή: Eyedoll

Πηγή: www.doctv.gr]

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ή μάλλον Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ....

Εγώ να ξέρετε αυτά τα μεταφυσικά και τα προφητικά όνειρα, δεν τα πίστεψα ποτέ μου. Κρατούσα αποστάσεις από τα θέματα αυτά ώσπου η Κλειώ με ξαγρύπνησε τρία βράδια με τις μεταφυσικές της εμπειρίες….

-Περικλήηηη !!!

Ξεφώνιζε υστερικά, τινάχτηκα από τον ύπνο. Την είδα καθιστή στο κρεββάτι, αναστατωμένη να βαρυανασαίνει…

-Φέρε λίγο νέρο….Τι λαχτάρα ήτανε τούτη….ήμουνα σ΄ένα άγνωστο τρομακτικό μέρος, στεκόμουνα σ΄ένα τρίστρατο με την ομίχλη να με τυλίγει σαν αραχούφαντο πέπλο….προσπαθούσα να διακρίνω γύρω μου και το μόνο που μπόρεσα να δώ , ήτανε ένας παλιός οδοδείκτης στραμμένος στην ανατολή…..

-Ελα ηρέμισε, χρυσή μου, ένας εφιάλτης ήταν…..ησύχασε τώρα….βάρυνες το στομάχι σου μ΄εκείνο το ιμάμ μπαϊλντί βραδυάτικα και ιδού τα επακόλουθα…..

-Περικλή ξύπνα !!! Πεικλήηηηηη!!!

-Το όνειρο….το είδα πάλι….Προσπάθησα να προχωρήσω στο δρόμο προς την ανατολή, τα πόδια μου βαριά σαν σίδερο , κάπου στο βάθος αχνοφαινόταν ένα αμυδρό φως, όμως παρά την προσπάθειά μου, ήταν αδύνατον να προχωρήσω …..Τι αγωνία Θεέ μου, ταχυπαλμία μ΄έχει πιάσει…

- Ελα βρε Κλειώ…..τα ίδια θα λέμε πάλι, τι τα ήθελες τα σουτζουκάκια βραδιάτικα , φορτώνεις το στομάχι σου και μετά βλέπεις εφιάλτες…..πάω να σου φέρω ένα ΑΛΚΑ ΣΕΛΤΖΕΡ...

Το τρίτο βράδι, το σκηνικό επαναλήφθηκε σε πιο έντονη μορφή. Τρόμαξα από τις φωνές της Κλειώς πνιγμένες στ΄αναφυλλητά…..

-Αχ Περικλήηηηη τι ήτανε τούτο….τι αγωνία Περικλή μου….τι αγωνία…

Και δώστου κλάμα, την λυπήθηκα πραγματικά , όταν την είδα ανακαθισμένη στο κρεββάτι, κάθιδρη, αναμαλλιασμένη , με πρησμένα μάτια από το κλάμα, οπότε την αγκάλιασα προστατευτικά, χαϊδεύοντας την πλάτη της και σιγομιλώντας της για να την ηρεμίσω….. «έλα πουλάκι μου, ένας εφιάλτης ήταν….έλα πέρασε πιά, ησύχασε….» εννοείται ότι δεν τόλμησα να αναφερθώ στους ρεβυθοκεφτέδες και τα 3 κομμάτια σπανακόπιτα, που είχε τσακίσει το προηγούμενο βράδι…

-Περικλή, απόψε τρόμαξα όσο δεν φαντάζεσαι……το ίδιο κι απαράλλακτο σκηνικό ….κι όσο προσπαθούσα να ξεφύγω από την ομίχλη….ένας αέρας, μια αντάρα σηκώθηκε και μια παγωμάρα απλώθηκε στο κορμί μου, ….η καρδιά μου κόντευε να σπάσει και φωνή δεν έβγαινε από το στόμα μου, άρχισα να επαναλαμβάνω από μέσα μου: «Ιησούς Χριστός νικά, κι όλα τα κακά σκορπά»…..επικαλέστηκα την Παναγία και όσους αγίους είχα πρόχειρους στο θολωμένο μου μυαλό…..Κάποια στιγμή, δεν ξέρω ποιά ακριβώς , μια υπόκωφη φωνή ακούστηκε από το πουθενά : «Πρέπει ν΄αφήσεις ενέχυρο !!!» Ενέχυρο ;;; Τι ενέχυρο…..τίποτα δεν είχα επάνω μου, τη βέρα μου την είχα δώσει για άνοιγμα την περασμένη εβδομάδα, τον χρυσό σταυρό μου ,δεν τον φορούσα, πάνε  δυό χρόνια τώρα, για τον φόβο των κλεφτών….ένα φτηνιάρικο  πλαστικό ρολόϊ της πλάκας φορούσα μόνο…..το ξεκούμπωσα με τρεμάμενα δάχτυλα και το άφησα μπροστά στα πόδια μου….Μιά μεγάλη βοή ακούστηκε και πέτρες άρχισαν να κατρακυλάνε γύρω μου….….άρχισα να λέω το Πάτερ Ημών κλαίγοντας……και τότε ξύπνησα….έντρομη, αποκαμωμένη, λουσμένη στον ιδρώτα….

Τελικά οι τρομακτικές μεταφυσικές εμπειρίες της Κλειώς πήρανε τέλος, χάρη στην ερμηνεία της  κουμπάρας μας, της Ψυχολόγου : «Οι εφιάλτες  Κλειώ μου, είναι δημιουργία των οι ενοχών σου. Αισθάνεσαι άσχημα για τα παραπανίσια κιλά σου και τις αποτυχημένες προσπάθειές σου για να τα χάσεις.. Κάθε Δευτέρα αρχίζεις δίαιτα και ποτέ δεν την ολοκληρώνεις. Πάρε το απόφαση, κόψε τα λαδομπούκια, ακολούθησε με συνέπεια ένα σωστό διατροφικό πρόγραμμα και όλα θα πάνε καλά….»


Αυτή ήταν η πρόσφατη συμμετοχή μου στο Παιχνίδι των λέξεων που οργανώνει η Memaria και μπορείτε να απολαύσετε όλες τις συμμετοχές εδώ :

  https://mytripssonblog.blogspot.com/

Πάνινη κούκλα και μία ιστορία.....

Εγώ που ως παιδί δεν έπαιξα ποτέ με κούκλες γιατί.....δεν μου άρεσαν, τώρα στα γεράματα έχω ξετρελαθεί με τις πάνινες, τις χειροποίητες και όχι μόνον χαίρομαι να τις φτιάχνω αλλά η μεγαλύτερη χαρά που εισπράττω, είναι αυτή των χαμόγελων και της ικανοποίησης που έχουν οι φίλες, τις οποίες έχω μυήσει στα μυστικά της κατασκευής της πάνινης κούκλας.....Νέα Σεμινάρια τον Οκτώβριο στις ΧΡΥΣΣΟΜΕΛΙΣΕΣ....ελάτε και δεν θα το μετανιώσετε....

Αυτή η ιστορία μπορεί γράφτηκε γιά το Παιχνίδι των λέξεων, αλλά θα μπορούσαμε στη θέση της Ροδάνθης , να φανταστούμε αυτή την κούκλα.... η φαντασία δεν μας λείπει άλλωστε....

H κόρη του απέθαντου

Το πένθιμο αγγελτήριο στην κολώνα, μου άσκησε μια περίεργη έλξη…. πέθανε η κυρία Ροδάνθη, η παλιά αγαπημένη φίλη και συγκάτοικος και δεν το πήρα είδηση εγκαίρως….
Στη μνήμη μου ήρθε η καλοσυνάτη μορφή της με τα κάτασπρα περιποιημένα μαλλάκια στερεωμένα σε κότσο ψηλά στο κεφάλι , το απλό αλλά κομψό μαύρο της φόρεμα με το δαντελένιο γιακαδάκι,  το παιδικό χαμόγελο ζωγραφισμένο πάντοτε στο πρόσωπό της  και ο γλυκός, παρηγορητικός της λόγος :
«Ελα καλότυχη, πέρασε να σου φτιάξω ένα καφεδάκι, να σου γυρίσω και το κουπάκι….!»
« Υπομονή καλότυχη, αγάντα και τούτος ο ανήφορος κατήφορο θα φέρει….»
«Εγώ είμαι η κόρη του απέθαντου , να με ακούτε καλότυχες, ξέρει ο Κύριος τι δοκιμασίες στέλνει στον καθένα, ποτέ δεν στέλνει περισσότερα απ΄όσα μπορούμε να αντέξουμε….»
Χρόνια ζούσε στο μικρό ισόγειο διαμέρισμα της πολυκατοικίας μας, φροντίζοντας τις γλάστρες με τα καλλωπιστικά στη μικρή αυλή, ενώ παράλληλα εκτελούσε  εθελοντικά, χρέη καντηλανάφτισσας στο εκκλησάκι της Αγίας Ειρήνης.
Πριν δυό χρόνια περίπου , μετά από ένα εγκεφαλικό, ένας ανεψιός της Μητροπολίτης, φρόντισε και τη μετέφερε στο γηροκομείο. Tην είχαμε επισκεφθεί με τη μητέρα μου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, αν και καταβεβλημένη, μας υποδέχτηκε χαμογελαστή ανακαθισμένη στα μαξιλάρια του κρεβατιού της, «καλώς τες τις καλότυχες, για πείτε μου τα νέα σας, τι κάνει η γειτονιά ;» Η μάνα μου, που την γνώριζε από τα νιάτα της, μιάς κι ήτανε γειτονοπούλες, μου είχε πολλές φορές μιλήσει για την ομορφιά, την έμφυτη χάρη και την κομψότητά της. Ητανε η ωραιότερη κοπέλα της γειτονιάς, ντυμένη με απλά φορεματάκια από τσίτι,  που  της τα έραβε η μεγαλύτερη αδελφή της  στην χειροκίνητη μηχανή της , έδινε την εντύπωση ότι ήτανε ντυμένη στα μετάξια.... Είχε ακουστεί μάλιστα στη γειτονιά, ότι κάποιος  είχε αυτοκτονήσει γιατί δεν ένέδωσε στον έρωτά του. Κρυφός καημός της ήταν το Θέατρο, αλλά άλλες εποχές τότε… οι δικοί της ούτε που να ακούσουνε .τις θεατρίνες  τότε δεν  τις είχανε  σε υπόληψη ...…. Η μάνα μου της έδωσε πλήρη αναφορά για όλες τις κοινές γνωστές κι αφού ολοκληρώθηκε η ενημέρωση, εκείνη άρχισε τη διήγηση :…. « λοιπόν εγώ, γεννήθηκα στη Σύρα, είμαι η κόρη του Απέθαντου, καραβοκύρης ήτανε ο πατέρας μου από το Τσιρίγο, αλλά επειδή είχε επιζήσει από τρομερές φουρτούνες και ναυάγια , δεν τον λέγανε καπετάν Σίμο αλλά καπετάν Απέθαντο. Εγώ ήμουνα το πέμπτο θηλυκό στην οικογένεια, πριν από μένα γεννηθήκανε η Θάλεια, η Κλειώ, η Τερψιχόρη και η Μελπομένη, μετά γεννήθηκε, ανήμερα 15 Αύγουστο, ο Παναγιωτάκης, το μοναδικό αρσενικό παιδί, που πέθανε το άμοιρο,  δυόμισυ χρονών από τη σκαρλατίνα. ΄Υστερα ήρθα στον κόσμο εγώ κι η μάνα μου έγραψε: «Καπετάνιε μου, άλλη μία Μούσα ήρθε στη φαμελιά μας» , ο πατέρας μου απάντησε : « Καλότυχη να ΄ναι, αυτό το παιδί θα τ’ ονοματίσει ο νουνός που θα το βαφτίσει» έτσι ο νουνός , μου έδωσε τ΄όνομα της πεθαμένης αδελφής του και μ΄έβγαλε Ροδάνθη, βάζοντάς μου μαζί με το λάδι και μια γερή δόση από χαρίσματα , υπομονή, εγκαρτέρηση, αισιοδοξία, πίστη και φόβο Θεού, ας είναι αγιασμένα τα κοκαλάκια του»
Οι αδελφές μου παντρευτήκανε και σκορπίσανε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, ο πατέρας μου πέθανε από συγκοπή κάπου στη μέση του Ειρηνικού και η μάνα μου, στα χέρια μου.
Εγινα καπελού κι εργάστηκα στα καλλίτερα ατελιέ της Αθήνας, στα 22 μου παντρεύτηκα, από έρωτα, έναν νεαρό αριστοκράτη, που οι δικοί του τον αποκλήρωσαν. Χήρεψα στα 35 , ο Θεός δεν θέλησε να μου χαρίσει παιδιά , πέντε φορές απέβαλα, περάσαμε πολλά βάσανα με το συχωρεμένο, όμως αγαπιόμασταν και σε κάθε δυσκολία, μου έλεγε : «και τούτος ο ανήφορος, κατήφορο θα φέρει» Δεν έχω παράπονο, η ζωή μου χάρισε πολλά καλά, γνώρισα καλούς ανθρώπους, όπως εσείς καλότυχες καληώρα, να σας έχει ο Θεός καλά….»
Ας είσαι αναπαυμένη γιαγιά Ροδάνθη, κόρη του καπετάν Απέθαντου, Καλό Παράδεισο να ΄χεις !!!

Ηταν άδικο....έγινε πράξη....

Η καλή μου φίλη και γνώριμή σας πλέον Μαρία Λιώτη, εκφράζεται στιχουργικώς γιά μία ακόμη φορά.....



ΗΤΑΝ ΑΔΙΚΟ ΚΙ ΕΓΙΝΕ ΠΡΑΞΗ
=====================================
Ο ΕΝΦΙΑ ήταν άδικος, κι 'ευθύς έγινε πράξη,
σ'ακίνητα και σπιτικά μπήκε να τα ρημάξει.
Ο Φου Που Α ,αυξήθηκε γοργά κι'έγινε πράξη
και τις οικονομίες μας έσπευσε να αρπάξει


Η υπερφορολόγηση προέκυψε ως πράξη
και τρύπωσε στις τσέπες μας για να τις ξετινάξει΄.
Η ανεργία φούντωσε κατέληξε σε πράξη
και κάποιων λάθος χειρισμός σ΄'αυτό εχει συμπράξει

Η μείωση συντάξεων ανήθικη ήταν πράξη
αφού Ταμείων εισφορές έχουν κατασπαράξει
Των νέων μετανάστευση μια πονεμένη πράξη
που των γονέων τις καρδιές βαθειά έχει σπαράξει.

Ο Αλέξης με χαμόγελο χαράς κι' αδελφοσύνης
μας είπε ότι ήτανε πράξεις δικαιοσύνης
και τώρα που στις αγορές βγήκαμε ομαλά,
όλα θα ειναι δίκαια πλούσια και καλά

Αφού ο λαός Ιώβεια έδειξ' υπομονή
σ'εξήντα χρόνια, κάποιο φώς στο τούνελ θα φανεί.
Αυτά που είνα δίκαια θα γίνουν όλα πράξη
και τότε θα εκπληρωθούν όσα μας έχει τάξει.

=============================================
Μαρία Λιώτη Σεπτέμβριος 2018

 

Καλό Παράδεισο πολυαγαπημένη μου μανούλα.

Καλό Παράδεισο πολυαγαπημένη μου μανούλα.....αναπαύσου στην αγκαλιά των αγγέλων"

Γεννημένη στις 9.11.1927, μας έφυγες στις 26.8.2018. Στον ύπνο σου ήρεμα, γλυκά και αγαπημένα, όπως έζησες. Το προηγούμενο βράδυ σου κρατούσα το χέρι και ένιωθα τη ζωή να φεύγει σιγά σιγά, έβλεπα τις μελανιές από τις βελόνες των ορών και τις μικρές γαλάζιες φλέβες να πάλλονται απαλά και ήξερα πως σε λίγο δε θα είχα ούτε αυτό από σένα.Χαμογελούσες βλέποντας και ξαναβλέποντας τις φωτό των δισέγγονών σου και μου ζητούσες να σου δείχνω συνέχεια το βίντεο του μικρότερου ...Το λουκουμαδάκι μας, μου έλεγες και ξεχείλιζες γλύκα....
Δε θα κρατήσω ξανά το χέρι σου, δε θα με χαϊδέψεις, δε θα με πεις "αγάπη μου, παιδί μου ". Δε θα είμαι ποτέ πια το παιδί κανενός. Κανείς δε θα με θυμάται παιδί και δε θα έχω κάποιον να μοιραστώ μαζί του τις δικές μας, τις πολύ δικές μας αναμνήσεις, τις αναμνήσεις που δένουν τη μάνα με την κόρη. Δε θα ακούσω ξανά τις ίδιες χλιιοειπωμένες και χιλιοαγαπημένες ιστορίες. Πήρες μαζί σου τις μαγικές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας. Δε θα σε ακούσω ποτέ ξανά να μου λες τη γνώμη σου με κρίση ορθή και δίκαιη. Και όμως δε θα σε χάσω, θα σε κουβαλάω μέσα μου, δυνατή, τρυφερή,γεμάτη αγάπη και καλωσύνη για όλους ...και θαρραλέα.
Προσπαθώ να σε φέρω κοντά μου μέσα από τις εικόνες της μνήμης. Πως σε θυμάμαι;Ποια είναι η πρώτη μου ανάμνηση, πως σε θυμάμαι για πρώτη φορά;. Μια εικόνα θολή, σαν παλιά κινηματογραφική ταινία. Δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, αλλά και πάλι το ξέρω πως είμαστε εσύ και εγώ στο Ελληνικό, στην αυλή του σπιτιού της Αγράφων στο Κουκάκι, στην πολυκατοικία της Βεϊκου. Μια άλλη εικόνα…έρχεται να χαλάσει την πρώτη. Αυτή δεν είναι χαρούμενη. Ενα αίσθημα απελπισίας να με πνίγει και να με συντρίβει.
Η διάγνωση της οφθαλμιάτρου....και μετά η μεγάλη δοκιμασία, η πρώτη επέμβαση που σου στέρησε το φως από το ένα μάτι. Πόση δυνατή φάνηκες, με πόση στωϊκότητα αποδέχτηκες την κατάσταση....και στη συνέχεια το ατύχημα με το αυτοκίνητο, που κατάφερες με θαυμαστή υπομονή να το ξεπεράσεις, για να δώσεις νέα δείγματα δύναμης και κουράγιου στο χειρουργείο γιά το ισχίο σου μόλις 3 μήνες αργότερα. Στάθηκες και πάλι όρθια με βοηθό το μπαστουνάκι σου , δεν θέλησες να γίνεις βάρος κανενός. Μόνη σου επέμενες να αυτοεξυπηρετείσαι....να μη δώσεις βάρος στα παιδιά σου....Νέο σοβαρό χειρουργείο τον Μάρτιο.....άντεξες και δόξασες τον Θεό....όμως αν και η ψυχική σου δύναμη παρέμενε ακμαία, η φυσική είχε υποστεί σοβαρό κλονισμό....
Τι να πρωτοθυμηθώ και τι να γράψω. Την αξιοπρέπειά σου, την εντιμότητα, την καλοσύνη, την προσφορά.... Πως μεγάλωσες τα εγγόνια σου , καλύτερα από εμάς. Σίγουρα καλύτερα από μένα, εσύ ήσουν ήρεμη και σοφή, είχες λύση γιά όλα τα μικρά και μεγάλα προβλήματα. Γι αυτό και σε αγαπούσαν τόσο..Να γράψω για τις θυσίες σου; Για τα στερημένα χρόνια.. Ποτέ "εγώ", ποτέ " θέλω". Πάντα οι άλλοι, πάντα οι επιθυμίες των άλλων, μέχρι το τέλος. Αντεχες και είχες αποθέματα αντοχής για να παρηγορείς όλους γύρω σου.....Νοιαζόσουνα μέχρι το τέλος γιά όλους, δεν έχασες ποτέ το νοιάξιμο γιά εμάς, τα εγγόνια σου, την Ειρήνη, τον Λίνο, την Κάτια το Λεττάκι.... τους φίλους, τους συγγενείς, τους δικούς μας φίλους, τους γείτονες.... Σε στενοχώρησε η πρόσφατη απώλεια των δύο γνώριμων και αγαπητών σου συγκατοίκων, αν και υπέφερες από τη δύσπνοια που σε ταλαιπωρούσε τους τελευταίους 2 μήνες, ήθελες να μαθαίνεις τα νέα των γνωστών και της γειτονιάς....
Το μόνο που μπορώ είναι να σου πω, "Σ΄αγαπώ μανούλα Καλό Παράδεισο να έχεις, αναπαύσου στην αγκαλιά των αγγέλων"

15 Σεπτεμβρίου 2018 ADAMO-ΛΕΚΚΑΣ στη ΗΡΩΔΕΙΟ !!!!

Υπέροχα νέα !!!!

Δύο λατρεμένοι μου καλλιτέχνες στις 15 Σεπτεμβρίου στο ΗΡΩΔΕΙΟ γιά καλό σκοπό !!!

ADAMO - ΛΕΚΚΑΣ
15 Σεπτεμβρίου
Ωδείο Ηρώδου Αττικού

Περιγραφή Media Παραγωγή
INTERNATIONAL FOUNDATION FOR GREECE
ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΕΤΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ

ADAMO
ΒΑΣΙΛΗΣ ΛΕΚΚΑΣ

Μια δυνατή μουσική σύμπραξη
Δύο μοναδικές φωνές με φόντο την Ακρόπολη
και με σκοπό την ανέγερση του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Δήλου
Στην πιο μαγευτική συναυλία της χρονιάς

ΗΡΩΔΕΙΟ
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2018

Ο σούπερ σταρ των 100 εκκατομυρίων δίσκων και ο μοναδικός Έλληνας ερμηνευτής, ενώνουν τις δυνάμεις τους για την ανέγερση του νέου μουσείου της Δήλου.
Η προπώληση ξεκίνησε !!!

Η «βελούδινη φωνή», ο «ερωτικότερος ερμηνευτής του κόσμου», ο πολυβραβευμένος δημιουργός, ο διάσημος τραγουδιστής των 100.000.000 δίσκων, ο μοναδικός Adamo έρχεται στην Αθήνα, να μας ταξιδέψει ονειρικά κάτω από το βράχο της Ακρόπολης.

Στην πρώτη του εμφάνιση στο Ηρώδειο, ο «μελωδός της αγάπης» μας υπόσχεται μια μαγική διαδρομή στον κόσμο των αισθήσεων, με όχημα το αξεπέραστο ηχόχρωμά του και εφόδια τις μουσικές αποσκευές του με όλες τις αξέχαστες μεγάλες επιτυχίες του.

Μαζί του, ένας μεγάλος Έλληνας ερμηνευτής, ο Βασίλης Λέκκας. Στην πιο μαγευτική νύχτα του καλοκαιριού, που δεν πρέπει να χάσει κανείς.

Από τη μία, ένας πολυβραβευμένος και διάσημος super star, συγγραφέας, ποιητής, συνθέτης μα πάνω από όλα μία από τις πιο ερωτικές φωνές στον κόσμο. Ένας λατρεμένος τραγουδιστής, που χάραξε ανεξίτηλα με το μαγευτικό του ήχο ολόκληρες γενιές, σε όλες τις χώρες, ερμηνεύοντας εκπληκτικά σε πολλές γλώσσες.

Από την άλλη, ένας από τους δικούς μας εθνικούς τραγουδιστές. Ο ιδανικός ερμηνευτής του Μάνου Χατζιδάκι, ο καλλιτέχνης που ταυτίστηκε με το πάθος στο ελληνικό τραγούδι, που με την θεατρική υπέροχη φωνή του- μια φωνή που ματώνει όταν αφηγείται- σημάδεψε με τη σειρά του τη σύγχρονη δημιουργία στην πατρίδα μας. Ίσως, ο κορυφαίος Έλληνας «λυρικός» τραγουδιστής.

Ποιο είναι το κοινό στοιχείο; Μα η τόσο προκλητική ταύτιση, η φανερή εκλεκτική συγγένεια ανάμεσα στις μεγάλες και αξέχαστες επιτυχίες τους, στο «Inch Allah», στο «Mon cinema (Je t’aime)», το «Tombe la neige» και το «La nuit» από τη μία και στην «Μπαλάντα των αισθήσεων», στο «Έλα σε μένα», στον «Κεμάλ» από την άλλη.

Μια ταύτιση στο ύφος της ερμηνείας τους, αλλά και στο προσωπικό τους ήθος που σημάδεψε τις επιλογές τους και όλη τη στάση και την καριέρα τους. Σε δυο παράλληλες πορείες που νομοτελειακά έπρεπε να συγκλίνουν και να συναντηθούν.

Σε μια μοναδική σκηνική συνύπαρξη κάτω από το βράχο της Ακρόπολης, σε μια συγκλονιστική συναυλία-σταθμό, στην πιο μαγευτική βραδιά του φετινού μας καλοκαιριού.

Κάτω από το φως του φεγγαριού, οι δύο κορυφαίοι ερμηνευτές υπόσχονται να μας ταξιδέψουν στο σύμπαν των αισθήσεων, να μας συνεπάρουν και να μας γοητεύσουν, να μας χαρίσουν μια πρωτόγνωρη βιωματική εμπειρία.


Υπηρετώντας ταυτόχρονα κι έναν ευγενικό σκοπό, αυτόν που ενώνει τον Adamo - Πρέσβη της Unicef και Επιτίμου Προέδρου του International Foundation for Greece και τον Βασίλη Λέκκα - Πρέσβη Καλής Θελήσεως του International Foundation for Greece, την υλοποίηση ανέγερσης του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Δήλου μιας και τα έσοδα της συναυλίας θα διατεθούν στην ανέγερση του νέου αρχαιολογικού μουσείου της Δήλου. Σε έναν ιερό τόπο, απόλυτα ταυτισμένο με τις έννοιες «δημιουργία», «αισθητική», «πολιτισμός».

Η εκδήλωση εντάσσεται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Έτους Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Το International Foundation for Greece (IFG) - Aspasia Leventis (www.if-gr.org) ιδρύθηκε στο Λονδίνο με στόχο την προβολή του Ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό σε συνεργασία με διεθνείς προσωπικότητες των τεχνών και των επιστημών.

Salvatore Adamo

Το πάθος του για τη μουσική και η χαρακτηριστική βαθιά αισθαντική του φωνή έχουν κάνει τον Ανταμό έναν από τους πιο διάσημους ερμηνευτές στην Ευρώπη και τον κόσμο.

Από το πρώτο του άλμπουμ που κυκλοφόρησε το 1963 με τον τίτλο «Adamo 63/64» και το τραγούδι «Sans toi, ma mie» το οποίο του χάρισε διεθνή καταξίωση, έχει πουλήσει σε όλο τον πλανήτη πάνω από 100 εκατομμύρια αντίτυπα των δίσκων του.

Ο Ανταμό, ο οποίος θεωρείται επίσης και ως ο πλέον διάσημος Ιταλός μετανάστης στο Βέλγιο, μετακόμισε εκεί με τους γονείς του όταν ήταν τριών ετών.

Το γεγονός ότι ήταν ένας ιδιαίτερα λαμπρός μαθητής του έδωσε την ευκαιρία να γλυτώσει από τα ανθρακωρυχεία, τα οποία αποτελούσαν σχεδόν κοινή μοίρα για τους περισσότερους Ιταλούς μετανάστες και να επικεντρωθεί στις εγκύκλιες και τις μουσικές σπουδές του.

Οι πρώτες επιδράσεις του Ανταμό υπήρξαν η ποίηση του Βίκτωρος Ουγκώ και του Ζακ Πρεβέρ, η μουσική των Γάλλων τραγουδοποιών και η ιταλική καντσονέττα. Είχε αρχίσει να τραγουδά και να συνθέτει δικά του τραγούδια από νεαρή ηλικία. Πρωτοεμφανίσθηκε σε έναν διαγωνισμό του Radio Luxembourg, όπου συμμετείχε ως ερμηνευτής και συνθέτης του τραγουδιού «Si j'osais» κερδίζοντας στον τελικό, που έγινε στο Παρίσι το Φεβρουάριο του 1960.

Στα μέσα της δεκαετίας του ‘60 έφτασε στο καλλιτεχνικό του απόγειο καθώς τα τραγούδια του έγιναν διεθνείς επιτυχίες κατακτώντας την κορυφή των τσαρτς πολλών ευρωπαϊκών χωρών.

Τραγούδησε και ηχογράφησε σε πολλές γλώσσες. Εκτός από το Βέλγιο και τη Γαλλία, σημείωσε ιδιαίτερη επιτυχία στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, στην Πορτογαλία, στην Τουρκία, αλλά και στην Ιαπωνία, όπου έχει περιοδεύσει επανειλημμένα. Περιοδείες έχει κάνει και στη Λατινική Αμερική, όπως και στη Μέση Ανατολή.

Στις δεκαετίες του ‘60 και του ‘70 δημιούργησε πολλά συναυλιακά άλμπουμ και πάμπολλες συνθέσεις.

Ο Ανταμό ανακηρύχθηκε επίτιμος πρέσβης της UNICEF πραγματοποιώντας πολλά ταξίδια ανά τον κόσμο σε περιοχές που βίωναν τη φρίκη του πολέμου.

Σαν αποτέλεσμα αυτής της εμπειρίας, το άλμπουμ Regards το οποίο το 1998 σηματοδότησε την επιστροφή του στο μουσικό προσκήνιο περιείχε έντονες κοινωνικοπολιτικές αναφορές απέναντι στο ρατσισμό και στον εμφύλιο που μαίνονταν τότε στη Γιουγκοσλαβία.

Η νοσταλγική αναζήτηση παλαιότερων ακουσμάτων από ένα συνεχώς διευρυνόμενο κοινό στο κατώφλι της νέας χιλιετίας, τον εκτόξευσε και πάλι στα ίδια υψηλά επίπεδα δημοφιλίας με εκείνα που είχε γνωρίσει στις αρχές της καριέρας του.

Το 2001 ο Βασιλιάς Αλβέρτος ο Β’ του Βελγίου τον έχρισε ιππότη για την προσφορά του στη μουσική βιομηχανία της χώρας.

Στα επόμενα χρόνια ο Ανταμό ηχογράφησε αρκετά άλμπουμ τα οποία σημείωσαν επιτυχία και το 2008 παρουσίασε το «Le Bal des Gens Bien» το οποίο περιέχει τις διαχρονικά μεγαλύτερές του επιτυχίες με τη συμμετοχή νέων ταλαντούχων ερμηνευτών.

Η πορεία του μεγάλου αυτού καλλιτέχνη συνεχίζεται αδιάλειπτα μέχρι σήμερα. Το πιο πρόσφατο άλμπουμ του με τον τίτλο ‘Si vous saviez’ κυκλοφόρησε τον Φεβρουάριο του 2018.

Βασίλης Λέκκας

Στις 2 Απριλίου του 1980 ο Βασίλης Λέκκας τραγουδάει υπό τη διεύθυνση του Μάνου Χατζιδάκι, στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά, σε απευθείας μετάδοση από το Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας και το ταξίδι από νότα σε νότα αρχίζει...

Με αυτό το ταξίδι στη μουσική συνάντησε και συναντήθηκε με όλο τον κόσμο. Η ελληνική του μουσική δεν χρειάστηκε μετάφραση σε κανένα μέρος του πλανήτη. «...Ήσουν μια χώρα που την έκανα πατρίδα μου...» Τον Απόλλωνα και τον Διόνυσο μεταφέρει σε όλο τον κόσμο, με λυρικό και επαναστατικό τρόπο μέσα από την εκρηκτική του ερμηνεία.

«Νεότερο Ζορμπά» τον αποκάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Πάντα όρθιος με στόχο την μετάδοση για τον οικουμενικό ρόλο του λόγου και της ελληνικής μουσικής, όπως τον διδάχτηκε μέσα από τις κορυφαίες συνεργασίες του με συνθέτες και ποιητές που πλάθουν την νεότερη μυθολογία του τόπου μας.

Όλα αυτά καθορίζουν τις επιλογές του, και από πολύ νωρίς στο ξεκίνημα της πορείας του ο Βασίλης Λέκκας σηματοδοτεί με την παρουσία του ένα καλλιτεχνικό κάδρο άλλου ήθους και ύφους.

Γεννημένος στο Άνω Μητρούσι Σερρών στις 13 Οκτωβρίου του 1960, από την ηλικία των 13 ετών αρχίζει να ασχολείται με το τραγούδι. Στη Θεσσαλονίκη συνεργάζεται με το Γιώργο Ζαμπέτα ώσπου φεύγει για την Αθήνα το 1978 και ένα χρόνο αργότερα γίνεται η καθοριστική επαφή με το Μάνο Χατζιδάκι.

Για περίπου σαράντα χρόνια ταξιδεύει στον κόσμο με ένα ρεπερτόριο που συνδέθηκε άρρηκτα με το όνομα του και αναδεικνύει τη σχέση του με ένα μυημένο κοινό που το τροφοδοτεί με συγκλονιστικές ερμηνείες, βγαλμένες μέσα από την αναζήτησή του για την αποκάλυψη της αστείρευτης ελληνικής μουσικής, με απώτερο στόχο να τη μεταβιβάσει στις επόμενες γενεές.

Στη μεγάλη μουσική οικογένεια συμπράττει με τους Μάνο Χατζιδάκι, Νίκο Γκάτσο, Μίκη Θεοδωράκη, Γιάννη Μαρκόπουλο, Γιάννη Σπάθα, Γιώργο Τρανταλίδη, Μιχάλη Γκανά, Λίνα Νικολακοπούλου, Ευγένιο Αρανίτση, Άρη Δαβαράκη, Μάνο Ελευθερίου, Ιάκωβο Καμπανέλλη, Μιχάλη Μπουρμπούλη, Χρήστο Νικολόπουλο, Μανώλη Ρασούλη, Γιάννη Σπυρόπουλο Μπαχ, Τάσο Σαμαρτζή, Μαρία Παπαδάκη, Γεράσιμο Νεόφυτο, Ζωή Παναγιωτοπούλου, Μανώλη Πρατικάκη, Ηλία Κατσούλη, Γιώργο Καζαντζή, Γιώργο Χρονά, Αντώνη Φωστιέρη, Βιτσέντζου Κορνάρου, Νίκου Ξυλούρη, Κώστα Καρυωτάκη, Τάκη Σινόπουλου, Νίκου Καββαδία, Γιώργου Σεφέρη, Νίκου Εγγονόπουλου, Γιάννη Ρίτσου, Οδυσσέα Ελύτη. Χαρακτηριστική είναι η ερμηνεία του σε έργα αρχαίων Ελλήνων ποιητών όπως: Σαπφώ, Ανακρέων, Κριτίας, Ίων ο Χίος, Αλκαίος, Πρατίνας.

Ο Βασίλης Λέκκας χαρακτηρίζεται για την θεατρική του παρουσία που τον τοποθετεί στην ευρύτερη έννοια του καλλιτέχνη, με μοναδικό ψυχικό και σωματικό αποτύπωμα. Οι εκπληκτικές φωνητικές του δυνατότητες, του επέτρεψαν μαζί με την γνώση του και την τεχνική του κατάρτιση, να διευρύνει τα ερμηνευτικά όρια και αυτό να το αποκαλύπτει τραγουδώντας χαρισματικά σε ένα ποικίλο μουσικό τοπίο, που περιλαμβάνει, το Ελληνικό σύγχρονο, λαϊκό, δημοτικό καθώς και το ρεμπέτικο τραγούδι. Η δισκογραφία του είναι ένα γεγονός που δημιουργήθηκε κάτω από το πρίσμα αναζητήσεων ποικίλων ήχων, ρυθμών και μουσικών ιδιωμάτων, με στόχο την ανάδειξη ενός βαθιά κοινωνικού τραγουδιού, με συνειδησιακή φόρτιση, ενώνοντας γενεές μέσα από την εκφορά του.

Salvatore ADAMO : "Si vous saviez..."

Ανέβα,Ανέβα.....!!!

Ανέβα,Ανέβα



Πάντα ανέβαινε ακόμη πιο ψηλά..
Στη κορφή σε περιμένει η αγάπη
μ’ ένα μπουκέτο τριαντάφυλλα..

Ανέβα όλο μπρος όλο ψηλά..
Κι αν δε βρεις δρόμο φτιάξε..
Στην αγάπη
δεν υπάρχουν δρόμοι έτοιμοι,
τους φτιάχνεις εσύ..

Ανέβα έστω κι αν δεις
πως τα λουλούδια είναι ψεύτικα
κι η αγάπη -η ολόφλογη αγάπη-
ένας καπνός,εσύ ανέβα..


Ανέβα έστω κι αν στην κορφή
αντίς για τριαντάφυλλα
σε περιμένει ένα μπουκέτο μαχαίρια,
εσύ ανέβα..

Ανέβα και πες “ευχαριστώ”
όχι στα τριαντάφυλλα, όχι στα μαχαίρια..
Πες ευχαριστώ στη δύναμη,
που σ’ έκανε ν’ ανέβεις…

~ Μενέλαος Λουντέμης

 Ο Μενέλαος Λουντέμης πολυγραφότατος και πολυδιαβασμένος λογοτέχνης, ο επονομαζόμενος και Μαξίμ Γκόργκι της Ελλάδας. Η «πένα» του έχει αμεσότητα, λυρισμό, δύναμη και ρεαλισμό. Έργα του, όπως τα μυθιστορήματα «Συννεφιάζει», «Οι κερασιές θα ανθίσουν φέτος» και το μπεστ-σέλερ «Ένα παιδί μετράει τ' άστρα» διαβάστηκαν πολύ από τη νεολαία τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70.Γεννήθηκε το 1906 ή κατ' άλλους το 1912 στο χωριό Αγία Κυριακή της Μικράς Ασίας και το πραγματικό του όνομα ήταν Δημήτριος Μπαλάσογλου ή Βαλασιάδης. Μετά τη μικρασιατική καταστροφή, η οικογένειά του περιπλανήθηκε αρκετά, μέχρι να εγκατασταθεί το 1923 στο χωριό Εξαπλάτανος της Έδεσσας.

Η οικογένειά του ήταν εύπορη, αλλά έχασε τα πάντα στον Μεγάλο Ξεριζωμό. Έτσι, ο νεαρός Δημήτρης αναγκάστηκε από τα νεανικά του χρόνια να εργαστεί σκληρά ως λαντζέρης, λούστρος, ψάλτης, δάσκαλος και επιστάτης στα έργα του Γαλλικού Ποταμού (Λουδίας). Από τον ποταμό Λουδία εμπνεύστηκε το φιλολογικό του ψευδώνυμο Λουντέμης. Η στράτευσή του στην Αριστερά και η πολιτική δράση μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ του στοίχισε την αποβολή του απ' όλα τα γυμνάσια της χώρας.

Στα ελληνικά γράμματα εμφανίσθηκε πολύ νωρίς, το 1927, με δημοσιεύσεις ποιημάτων του σε εφημερίδες της Έδεσσας. Το 1930 ποιήματα και διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό «Νέα Εστία», ενώ το 1934 υπογράφει για πρώτη φορά ως Μενέλαος Λουντέμης στο διήγημά του «Μια νύχτα με πολλά φώτα κάτω από μια πόλη με πολλά αστέρια».

Έπειτα από μια οδύσσεια μετακινήσεων, ο Λουντέμης θα έλθει στην Αθήνα και θα γνωριστεί με αριστερούς διανοούμενους, οι οποίοι σύχναζαν στη λέσχη «αν Σουσί» της οδού Πατησίων. Καθοριστική ήταν η γνωριμία του με τους διακεκριμένους ομοτέχνους του Κώστα Βάρναλη, Άγγελο Σικελιανό και Μιλτιάδη Μαλακάση. Ο τελευταίος θα τον βοηθήσει να βρει δουλειά ως βιβλιοθηκάριος στην «Αθηναϊκή Λέσχη» και να ανασάνει οικονομικά.

Την ίδια εποχή αναπτύσσει στενή φιλία με τον καθηγητή της Φιλοσοφικής Δημήτρη Βέη, ο οποίος θα τον δεχθεί ως ακροατή στις παραδόσεις του, αφού ο Λουντέμης δεν μπορούσε να εγγραφεί στη Φιλοσοφική, καθώς δεν είχε τελειώσει το γυμνάσιο, λόγω των πολιτικών του περιπετειών και της οικονομικής του ανέχειας. Το 1938 ήταν ήδη φτασμένος συγγραφέας και τιμήθηκε με το Μέγα Κρατικό Βραβείο Πεζογραφίας για τη συλλογή διηγημάτων του «Τα πλοία δεν άραξαν».

Στην κατοχή οργανώθηκε στο ΕΑΜ και διετέλεσε γραμματέας της οργάνωσης διανοουμένων. Κατά τον εμφύλιο συλλαμβάνεται για τα αριστερά του φρονήματα, δικάζεται για εσχάτη προδοσία και καταδικάζεται σε θάνατο, ποινή που δεν εκτελέστηκε ποτέ. Αντ' αυτού, εξορίζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης στη Μακρόνησο και στον Άη Στράτη, μαζί με το Θεοδωράκη και τον Ρίτσο.

Το 1956 τον μετέφεραν στην Αθήνα από τον τόπο εξορίας του για να δικαστεί, επειδή, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, στο βιβλίο του «Βουρκωμένες μέρες» αναφέρονται «….προπαρασκευαστικές πράξεις εσχάτης προδοσίας….». Στη δίκη που έγινε με τον εμφυλιοπολεμικό νόμο 509/47, οι μάρτυρες υποστήριξαν ότι το βιβλίο του «προπαγανδίζει τας πολιτικάς του ιδέας, θίγει την έννοια του κράτους, κλονίζει την εμπιστοσύνη του λαού στη Δικαιοσύνη, καλλιεργεί το μίσος».

Επιφανείς πνευματικές προσωπικότητες έσπευσαν να τον υπερασπιστούν (Άγις Θέρος, Γιώργος Θεοτοκάς, Κώστας Βάρναλης, Στράτης Δούκας, Ασημάκης Πανσέληνος, Κώστας Κοτζιάς), υποστηρίζοντας ότι το βιβλίο του «είναι ένα εξαιρετικό έργο, γεμάτο αγάπη για τον άνθρωπο και πίστη στην πορεία του προς το μέλλον». Απολογούμενος, ο Λουντέμης δέχτηκε παρέμβαση του προέδρου, ο οποίος του είπε πως «αν πράγματι νιώθεις στοργή για το παιδί και τη γυναίκα σου, θα 'πρεπε να 'χεις κάνει δήλωση αποκήρυξης του ΚΚΕ». Και η απάντηση του Λουντέμη: «Χρειάστηκαν εκατομμύρια χρόνια για να γίνουν τα τέσσερα πόδια δύο. Δεν θα τα κάνω πάλι τέσσερα εγώ».

Μετά τη δίκη και την απαγόρευση κυκλοφορίας των βιβλίων του, το κλίμα είναι βαρύ για τον Λουντέμη. Εκπατρίζεται στο Βουκουρέστι και χάνει την ελληνική ιθαγένεια από τη δικτατορία του Παπαδόπουλου. Στη Ρουμανία συνεχίζει το συγγραφικό του έργο, αλλά νοσταλγεί πάντα την πατρίδα, «ένα ελληνικό καφεδάκι...μιά ρετσίαν..», έγραφε σ' ένα φίλο του. Μετά την μεταπολίτευση ανακτά την ελληνική ιθαγένεια και επιστρέφει στην Ελλάδα το 1976. Δεν πρόλαβε να χαρεί για την επάνοδό του και στις 22 Ιανουαρίου1977 πεθαίνει από καρδιακή προσβολή και ενταφιάζεται στο Α' Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Μενέλαος Λουντέμης ανήκει στους έλληνες λογοτέχνες του μεσοπολέμου που στράφηκαν προς τον κοινωνικό ρεαλισμό. Η ιδιοτυπία του έργου του έγκειται στον «ερασιτεχνικό» τρόπο γραφής, τον οποίο υπηρέτησε εν πλήρει συνειδήσει, καθώς ο ίδιος υποστήριζε πως δε τον ενδιαφέρει η Τέχνη, αλλά η καταγραφή της πραγματικότητας και η κατάδειξη της κοινωνικής ανισότητας. Το έργο του εντάσσεται στο ρεύμα του σοσιαλιστικού ρεαλισμού (Κνουτ Χάμσουν, Μαξίμ Γκόργκι, Παναΐτ Ιστράτι κ.ά.): ρεαλιστική απεικόνιση τοπίων και προσώπων με έντονη αισθηματολογία, που αγγίζει κάποτε το μελοδραματισμό, βιωματική γραφή, ηθογραφικά και συμβολικά στοιχεία.

Στη λογοτεχνία του Λουντέμη δεσπόζει η τάση του να στρέφεται εξ' ολοκλήρου γύρω από ένα κεντρικό πρόσωπο - αφηγητή, που ανήκει στους περιθωριακούς τύπους των καταπιεσμένων κοινωνικά στρωμάτων και το οποίο μας δίνει την προσωπική του οπτική της μοναξιάς, του ανεκπλήρωτου του έρωτα και της δυστυχίας του κόσμου. Μέρος της κριτικής (Ζήρας) του καταλογίζει τεχνικές και εκφραστικές ατέλειες, στρατευμένο ύφος που αποβαίνει σε βάρος της οικονομίας της, αφήγησης, αλλά αναγνωρίζει τον λυρικό του οίστρο. Κάποιοι άλλοι θεωρούν το έργο του απολύτως ξεπερασμένο σήμερα, καθώς αναφέρεται σ' ένα κόσμο που δεν υπάρχει πια.

Ποιήματα του Λουντέμη μελοποίησαν οι αδερφοί Κατσιμίχα («Ερωτικό Κάλεσμα») και ο συνθέτης Σπύρος Σαμοίλης («Οι κερασιές θ' ανθίσουνε και φέτος») με ερμηνευτή τον Αντώνη Καλογιάννη.

Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι, μόνη λύση μας η αλληλεγγύη και η προσφορά

Σε μια εποχή σαν τη δική μας, που επικρατεί η άποψη ότι όλα πωλούνται κι αγοράζονται: αντικείμενα, άνθρωποι, αγώνες, αισθήματα, συνειδήσεις, υπολήψεις, αξιοπρέπεια, που όλα θυσιάζονται στο βωμό του χρήματος και του συμφέροντος, των ψευδεπίγραφων διακρίσεων και των αξιωμάτων. Σε αυτή την εποχή, επικρατεί ο παραλογισμός και η παράνοια.

Τα κτηνώδη ένστικτα, συχνά, κυριαρχούν στην ψυχή, όχι όλων ευτυχώς, αρκετών όμως, με αποτέλεσμα να συντελούνται πράξεις που προσβάλουν την ανθρώπινη ύπαρξη και συνθλίβουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια: βασανισμοί, κακοποιήσεις, απαγωγές, βιασμοί, εμπρησμοί, εγκλήματα, φόνοι, θάνατος. Το τίμημα της αποκτήνωσης; Η απόγνωση μπροστά στην αναλγησία, «η οδύνη που προκαλούν οι αποτρόπαιες πράξεις», ο θρήνος και ο σπαραγμός που συνοδεύει την απώλεια και το θάνατο.

Πώς να αντέξει τόσο πόνο η ανθρώπινη ψυχή; Από πού να αντλήσει δύναμη, για να καταφέρει να συνεχίσει να αγωνίζεται; Πού οδηγείται η κοινωνία μας; Και πού μπορεί να αναζητήσει ηθικά ερείσματα κι αξίες, προκειμένου να εξυγιανθεί; Σαν θεατές αρχαίας τραγωδίας, στεκόμαστε με δέος μπροστά στο θέατρο αυτό του παραλόγου και παρακολουθούμε αμήχανοι τα τεκταινόμενα, που προκαλούν στην ψυχή μας τον Έλεο και το Φόβο.

Συμπάσχουμε, θρηνούμε κι εμείς για όλα αυτά, στα οποία γινόμαστε μάρτυρες, αλλά και για όλα εκείνα που μας πονάνε και ταλανίζουν την ψυχή μας, αναμένοντας την πολυπόθητη Κάθαρση. Στις οδυνηρές μνήμες του καθενός από μας, που μας ξεπερνούν και υπερβαίνουν τις δυνάμεις μας, έρχονται να προστεθούν και τα «σημεία και τέρατα» των ημερών μας.

Μόνη λύση για τον εξαγνισμό της δικής ψυχής μας αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης αποτελεί η αλληλεγγύη και η ανιδιοτελής προσφορά. Η παροχή υλικής βοήθειας σε όσους πάσχουν και τη χρειάζονται, χωρίς όμως να τους κάνουμε να αισθάνονται κατώτεροί μας. Το σκούπισμα των δακρύων που αυλακώνουν τα πρόσωπα όσων πονούν. Η κουβέντα και η πρόθεσή μας να ακούσουμε, όποιον έχει την ανάγκη να μας ανοίξει την καρδιά του, χωρίς να τον κρίνουμε.

Η διάθεση του ώμου μας για εκείνον που θέλει να ακουμπήσει κάπου και να κλάψει. Μια ζεστή αγκαλιά σε όποιον υποφέρει και νιώθει την ψυχή του να αιμορραγεί. Το άπλωμα του χεριού μας σε όσους είναι πεσμένοι και αδυνατούν να σηκωθούν. Η κατανόηση, η συμπαράσταση, ο σεβασμός στα συναισθήματα και τις επιθυμίες όλων.

Καθένας κουβαλάει το Σταυρό του και παλεύει να τον σηκώσει, άλλος βαρύτερο άλλος λιγότερο βαρύ. Κι όλοι μαζί πασχίζουμε να ανέβουμε στο Γολγοθά της ζωής. Μοιρασμένο βάρος, είναι υποφερτό βάρος. Μοιρασμένος πόνος, είναι λιγότερο αιχμηρός πόνος. Ας τα μοιραστούμε, λοιπόν, κι ας στηρίξουμε ο ένας τον άλλον κι όλοι μαζί τους πιο αδύναμους. Αν θέλουμε, όχι μόνο να λεγόμαστε, αλλά και να είμαστε Άνθρωποι

Συγγραφέας Ιωάννα Λένη

Απόφοιτος του τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Εργάζομαι στην ιδιωτική εκπαίδευση κι έχω την πολυτέλεια να μοιράζομαι, με τους μαθητές που προετοιμάζω, την αγωνία τους για τις Πανελλήνιες εξετάσεις. Σταθμοί της ζωής μου, ο γάμος μου με έναν καταπληκτικό άνθρωπο, από τον οποίο έμαθα τι σημαίνει να αγωνίζεται κάποιος, για να κρατηθεί στη ζωή, η γέννηση των γιων μου, που δίνουν νόημα στη ζωή μου και η κοινή «μοίρα», που με έφερε σε επαφή με επίγειους «φύλακες αγγέλους». Βασική μου αρχή, ο αγώνας για το καλύτερο!