Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2023

 ΔΡΩΜΕΝΟ : ΣΤΕΙΛΕ ΜΗΝΥΜΑ από την Μαίρη μας της ΓΗΙΝΗΣ ΜΑΤΙΑΣ

 https://ghinimatia.blogspot.com/

Μετά από απουσία αρκετών μηνών , η Μαίρη μας , που μας έλειψε και μόνο στο AMBER ALERT  δεν προστρέξαμε, επανέρχεται να μας εμψυχώσει και να μας επαναδραστηριοποιήσει προσφέροντάς μας την δυνατότητα συμμετοχής σε μία νέα Σκυτάλη !!!

Συμμετέχω λοιπόν με χαρά , επιλέγοντας την παρακάτω φωτό....



Παραίσθηση απ΄την πείνα…


Βγήκαν οι εξετάσεις μου και πήρα τα μαντάτα,

ανεβασμένα στο θεό για τ΄ουρανού τη στράτα….

χοληστερίνες, κάλια, γλυκοζυλιωμένη…

και στα τριγλυκερίδια τιμή ανεβασμένη….

Τίποτα το κανονικό, τίποτα καθώς πρέπει

τα πάντα  θέλουν ρύθμιση , έχουνε γίνει χρέπι….

Εδώ φανερωθήκανε ετών ατασθαλίες…

όλες μου οι παρεκτροπές και όλες οι αμαρτίες….

Μου κούνησαν το δάχτυλο γιατροί και θυγατέρες

και διορία σωφρονισμού έλαβα….  δύο μέρες….

Περίλυπη στέκω λοιπόν κρατώντας κουταλάκι

μπροστά σε λιτοδίαιτο γεύμα με γιαουρτάκι,

με extra bonus , τόσο δα , μικρούλι μηλαράκι

άντε  …και σαν αντίδωρο, μικρό παξιμαδάκι…..

Αφήνω γειά στις νοστιμιές που τόσο αγαπάω

κι αρχίζω να εκπαιδεύομαι, μαθαίνω να πεινάω….

Τίποτα το παράξενο, παραίσθηση απ΄την πείνα,

γραία ,αφράτη , τροφαντή, με βλέπω μπαλαρίνα !!!



Μοιράζομαι τον πόνο μου , για γέλια ιστορία...

στου κόσμου τα προβλήματα, αυτά είναι αστεία...

Πολλοί υποφέρουν και πεινούν , λιμοκτονούν , πεθαίνουν.

κι όλου του κόσμου τα δεινά, αδιάκοπα πληθαίνουν....



Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023



Αυτή η φανταστική ιστορία, εμπνευσμένη από την παρακάτω φωτό,  είναι η προσωπική μου συμμετοχή, στο δικτυακό δρώμενο, που διοργανώνει η αγαπημένη μας φίλη Mary Pertax στο προσωπικό της ιστολόγιο. Μπορείτε να δείτε την αναγγελία όπως και όλες τις συμμετοχές εδώ:

"Γήινη ματιά" / Μίνι σκυτάλη #5




Η Θελξινόη.....(Κωδικό όνομα mumarida)


Ζούσαν στην Αλεξάνδρεια, μετά το τέλος του πολέμου,   επέστρεψαν στην ρημαγμένη Ελλάδα με λιγοστά από όσα μπόρεσαν να διασώσουν από την εκεί περιουσία τους….

 Μετά τον θάνατο του παππού, αρχηγός της οικογένειας έγινε η  Θελξινόη…..δηλαδή ακόμη και όταν ζούσε ο παππούς, εκείνη συμβουλεύονταν όλοι κι εκείνη έδινε λύσεις και οδηγίες για όλα τα θέματα που αντιμετώπιζαν τα μέλη της στενής αλλά και της ευρύτερης οικογένειας.

Και ο παππούς όχι μόνο την  εμπιστεύονταν περισσότερο από όλους στην οικογένεια,  αλλά την θεωρούσε ισάξιά του σε επιχειρηματικό πνεύμα και οξύνοια.  Ο πρωτότοκος , έδειξε από μικρός την κλίση του στην μουσική και μετά από πολλή σκέψη και οικογενειακά συμβούλια , η  γνώμη της  νεαρής  τότε Θελξινόης, επιβλήθηκε ακόμη και στους γονείς και ο Λέανδρος σπούδασε βιολί στη Βιέννη και μετέπειτα έγινε μέλος της Κρατικής Ορχήστρας….Ο δευτερότοκος ο Ηρακλής, προς μεγάλη απογοήτευση του παππού, δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για τον εμπόριο και την ακμάζουσα κλωστουφαντουργική οικογενειακή επιχείρηση  και εστάλη με τις προτροπές της Θελξινόης να σπουδάσει Μηχανικός στο Βερολίνο….Η Δανάη τρίτο τέκνο και ιδιαίτερα όμορφη , παντρεύτηκε χωρίς προξενιό, έναν νεαρό γείτονά τους που μόλις είχε τελειώσει τις σπουδές του στην Φαρμακευτική. Με την σεβαστή προίκα της Δανάης άνοιξε το Φαρμακείο του.

Η Θελξινόη τέταρτη γέννα, αλλά πρώτη σε οξυδέρκεια, πείσμα και πειθώ, ασχολήθηκε με τα της επιχείρησης και στα 28 της, παντρεύτηκε  τον Αρίσταρχο, έναν άνθρωπο αθόρυβο και μειλίχιο, αφοσιωμένο στα βιβλία και την επιστήμη του,  που δίδασκε Μαθηματικά στο Πανεπιστήμιο.

Η μικρότερη αδελφή, η Κασσιόπη,  μόλις τελείωσε το Παρθεναγωγείο , έκανε σπουδές Νοσηλευτικής και παντρεύτηκε έναν Γιατρό…..τέλος ο  Ισίδωρος, ο βενιαμίν της οικογένειας ξεκίνησε να ασχολείται με το εμπόριο χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, μάλιστα έφθασε στο όριο της καταστροφής μετά από μία αποτυχημένη σύμπραξη με έναν συνέταιρο που αποδείχθηκε απατεώνας….όμως η Θελξινόη ήταν εκεί, πάντα παρούσα, βράχος ακλόνητος , να συμπαρασταθεί, να συμβουλέψει, να αναλάβει ευθύνες και κόστος ηθικό και υλικό…..

Η μάνα τους ποτέ δεν έμαθε τα παθήματα του Ισίδωρου, την σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας του συζύγου της, τα μπλεξίματα του Ηρακλή μ΄εκείνες τις αρτίστες στο Βερολίνο, τις επώδυνες θεραπείες  της Κασσιόπης  για να κάνει ένα παιδί, τα χρέη από τον τζόγο του γαμπρού της του Φαρμακοποιού,  τα προβλήματα του Λέανδρου με την νευρασθένεια της γυναίκας του…. Όλα αναλάμβανε να τα διευθετήσει η Θελξινόη  και είχε τον τρόπο της να τα καταφέρνει πάντα …..άλλοτε με κόστος και άλλοτε χωρίς….

Ποτέ κανείς δεν έμαθε και την μυστική της δράση στα χρόνια του πολέμου…..μεταμφιεσμένη τις περισσότερες φορές , ντυμένη σαν μουσουλμάνα με αμπάγια και καλυμμένο πρόσωπο, ή σαν γαλλίδα καλόγρια,  ξεγλιστρούσε στα σοκάκια της Αλεξάνδρειας και μετέφερε  πληροφορίες και μυστικά μηνύματα  …..


Κατά τον B΄ Παγκόσμιο Πόλεμο οι Αιγυπτιώτες πατριώτες τρέχουν να καταταγούν, ο Μπενάκης στέλνει 800 άλογα για τις ανάγκες του ελληνικού πυροβολικού και οι Σαρπάκης, Kουταρέλλης και Kότσικας προσφέρουν στην ελληνική πολεμική αεροπορία τρία αεροπλάνα. Μέρος του περίφημου Kοτσίκειου Νοσοκομείου μετατρέπεται σε ναυτικό νοσοκομείο. Στο Κάιρο μετακομίζει και η ελληνική κυβέρνηση μαζί με τη βασιλική οικογένεια. Ολοι αυτοί χρησιμοποίησαν ο Καπνοπωλείο του θείου της του Λαυρέντιου, που επικοινωνούσε μυστικά με το πολυτελές  Ξενοδοχείο CECIL ,   σαν κέντρο του δικτύου πληροφοριών… Εκεί είχε γνωρίσει πολλούς έλληνες αξιωματικούς , εκεί γνώρισε και τον Αρίσταρχο …..εκεί μυήθηκε στα μυστικά της αντικατασκοπείας και έγινε αγγελιοφόρος…..με σπουδαία δράση ….που κατάφερε να μείνει κρυφή σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής της….
Τώρα οι παππούδες είχαν φύγει, τα χρόνια είχαν περάσει για όλους με τις καλές και τις κακές στιγμές τους, οι μικροί είχαν μεγαλώσει και οι μεγάλοι αντιμετώπιζαν , με τον δικό του τρόπο ο καθένας , τα δεινά της ηλικίας….



Η Θελξινόη σε αμαξίδιο μετά από εγκεφαλικό, τους είχε προσκαλέσει σε ένα οικογενειακό γεύμα , όπως παλιά…..

Ντυμένη επίσημα , καλοχτενισμένη , έκρυβε με επιμέλεια κάτω από την δαντελένια εσάρπα της το ακίνητο αριστερό της χέρι, προσπαθώντας να χαμογελάσει εγκάρδια με το στραβό πιά χαμόγελό της…..δεν μπορούσε να πει πολλά, όμως σήκωσε το κολωνάτο ποτήρι της με το κόκκινο κρασί κι ευχήθηκε : Προχωράμε !!!



Η ζωή δεν μετριέται με τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε, αλλά με τον αριθμό των στιγμών που μας κόβεται η αναπνοή…


Κι εκείνη, μαζί με τον άντρα της και πολλούς άλλους γενναίους συντρόφους, είχε ζήσει πολλές τέτοιες στιγμές …..τις αναπολούσαν κάποια βράδια που κρατημένοι χέρι-χέρι με τον Αρίσταρχο , παρακολουθούσαν κάποια ταινία με θέμα που θύμιζε και την δική τους δράση….κάθε φορά που γιορτάζονταν Εθνικές επέτειοι, κάθε φορά που έφευγε ένας παλιός σύντροφος, κάθε φορά που αντίκριζαν τα μετάλλια εξαίρετων πράξεων που τους είχαν απονεμηθεί, φυλαγμένα ευλαβικά μέσα στα γαλάζια βελούδινα κουτιά τους…….




Κλαυδία

Φεβρουάριος 2023

 

 

 





Το Μετάλλιο Εξαίρετων Πράξεων απονέμεται για εξαιρετικές πράξεις και εξαίρετη ικανότητα σχετικά με τη διοίκηση και οργάνωση Μονάδας στο πεδίο της μάχης, ή οπουδήποτε, κατά τη διεξαγωγή διατεταγμένης πολεμικής ενέργειας


* Mumarida = Νοσηλεύτρια

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2022

Αποχαιρετισμός

Η λήξη της ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗΣ  βρίσκει όλα τα μέλη της παρέας μας,  και κυρίως εσένα Μαίρη μου την εμπνεύστρια και οργανώτρια , πλήρως ικανοποιημένους......γράψαμε, διαβάσαμε, απολαύσαμε υπέροχες ιστορίες.....
Οι φωτό σου πηγή έμπνευσης γιά όλους μας και γιά εμένα ....πρόκληση , που ποτέ πριν δεν είχα τολμήσει να σκεφθώ.....οπότε  μετά την λήξη  του όμορφου δρώμενου κάνω μία αποχαιρετιστήρια ανάρτηση περιλαβαίνοντας  4 φωτό ....και σας εφιστώ την προσοχή γιατί όπως διαπιστώσατε....

Σε κέφια απροσμέτρητα βρεθήκαμε οι γραίες ....
κι ασύστολα ριχτήκαμε στις ρίμες τις ωραίες...
στο μέλλον να προσέξετε να μην μας προκαλείτε....
γιατί ελοχεύει ο κίνδυνος, να σκυλοβαρεθείτε....

Ομολογουμένως το διασκεδάζουμε τρελά...Ελπίζουμε τα αυτά και δι υμάς...πριν βαρυστομαχιάσετε...
.




 Πασχίζεις να το κόψεις το ρημάδι….

μα η θέληση λυγίζει ως το βράδι…

και ο καφές…… είναι παρηγοριά

απόλαυση και μόνο η μυρωδιά…

δεν έχουν μείνει και πολλά για να χαρούμε

σχεδόν αδιόρατα νομίζουμε πως ζούμε

στη μεγαλούπολη που απλώνεται αχανής

μικρά γρανάζια μίας τεράστιας μηχανής….

 Το ΄χεις αποφασισμένο  και σχεδόν δεν   απορείς

είναι δρομολογημένο και δεν νοιάζεται κανείς….

Κάποια ψήγματα χαράς,  και κοιμάσαι και ξυπνάς

με τη σκέψη στο καλάθι….αυτό της νοικοκυράς…

Μ΄ένα βάρος στην ψυχή, για την τόση κοροϊδία

εξοργίζεσαι βαθειά  και αισθάνεσαι αηδία….

Απαξίωση μεγάλη και ζωή συμβατική,

στροβιλίζεσαι σε δίνη ύπουλη κι αρπακτική

.Θα ΄θελες πολεμήσεις, πρέπει να αντισταθείς,

μα σου λείπουν τα κουράγια, παραμένεις απαθής….

και ο καφές……είναι παρηγοριά,

η  πικρή γεύση… κι η μυρωδιά…

μικρή απόλαυση που αποζητάς,

σου λείπουν τόσα που δεν μετράς…

Πασχίζεις να το κόψεις το ρημάδι….

μα η απόφαση ξεφτίζει ως το βράδι….

και γύρω σου απλώνεται σκοτάδι…

 

Κλαυδία  Νοέμβριος 2022






Ω !!! Πόσο το αγάπησε το ξύλινο τραπέζι

ώρες καθότανε εκεί, να φτιάχνει και να παίζει…

τις παιδικές της ζωγραφιές, τρίλιζα και φιδάκι,

να κόβει ασύστολα χαρτιά, με ένα ψαλιδάκι…

πινέλα χρώματα, μπογιές, κλωστές, κουμπιά, βελόνες…

και στο ανθογυάλι το παλιό, άγριες ανεμώνες….

Ο παππούς έπινε καφέ με το χοντρό φλυτζάνι,

πάντα μετά το πότισμα στο μικρό του μποστάνι,

πασίχαρος καμάρωνε τ΄ολόγιομο καλάθι,

ευγνώμων για την μάνα γή όπως της είχε μάθει…

και η γιαγιά με την ποδιά , και τα μικρά γυαλάκια,

πότε παστρεύει μύγδαλα και πότε φασολάκια…

Χαίρονται όλοι σαν έρχεται το γράμμα από τα ξένα,

ειδήσεις από τα παιδιά που ΄ναι ξενιτεμένα…

Το λιόγερμα σιγά-σιγά, μαζεύονται οι γειτόνοι,

κι αποσπερίζουνε μαζί , συνήθεια που λυτρώνει…

λένε τις ιστορίες τους και τα παθήματά τους,

μοιράζονται τις λύπες τους, σκορπάνε τη χαρά τους….

Καλούδια φέρνουνε μαζί και τα μοιράζονται όλοι,

στραγάλια, κυδωνόπαστο, φρούτα απ΄το περιβόλι….

Όλες οι αναμνήσεις της, των παιδικών της χρόνων,

χίλιες εικόνες κι ευωδιές και ιστορίες γειτόνων…

Αυτή η βεράντα έρχεται συχνά στα όνειρά της

είναι το αποκούμπι της και η παρηγοριά της….

 





ΓΕΝΝΗΣΗ

Νεογέννητα , απαλόκορμα , στην θάλασσα οδεύουν

τα΄αρχέγονά τους ένστικτα , σοφά τα ορμηνεύουν!!!

Γι αυτό το θαύμα της ζωής προνόησε ο Πλάστης,

μα ο άνθρωπος το ξέχασε και έγινε δυνάστης,

καταστροφέας κι αλόγιστος πολέμιος της φύσης

και μάλλον είναι πιά αργά για να τον σταματήσεις….

Πλάσματα που επιβίωσαν στον κόσμο μας αιώνες,

διώκονται κι αφανίζονται , θα μείνουν μόνο εικόνες…

γιατί στις παραλίες τους , στους τόπους γέννησής τους,

οι άφρονες οι άνθρωποι , με θέληση δική τους,

στήνουν μπαράκια , μια πλαζ, ξαπλώστρες και ομπρελώνες…

τουριστική εκμετάλλευση , κι ας λείψουν οι χελώνες…..

Τι κι αν φτωχύνει ο κόσμος μας , μία θα ΄ναι η αιτία :

του ανθρώπου η τρομακτική κι ακόρεστη απληστία….







Η ΟΜΙΧΛΗ

Τώρα αυτό της έλλειπε….να γκρεμοτσακιστεί…

κι αυτή η θολούρα γύρω της γίνεται πιο πηχτή…

Τι τάθελε τα τσίπουρα, αφού δεν το αντέχει

ένα ποτήρι, βία δυό,… και έρχεται στο κέφι,

στο τρίτο ή το τέταρτο, τα πράγματα σκουραίνουν

και όσοι ξέρουν απ΄ αυτά, θα το καταλαβαίνουν…

Παραπατάει , ζαλίζεται , φοράει και τακούνια….

Βρε άμυαλη κι αστόχαστη, ποιά σε κούναγε κούνια ;;;

Σε κάλεσαν οι φίλοι σου να πιείς ένα ποτήρι

και δέχτηκες την πρόσκληση , έκανες το χατήρι…

και τώρα δες το χάλι σου, που το ΄παιξες γενναία

όλα καλά τους έλεγες , «Εβίβα στην παρέα» !!!

Και να ΄σου τα κεράσματα, και να ΄σου οι προπόσεις

Το έπαιζες και άνετη, μην τύχει και κολώσεις

Με δυσκολία προχωράς, δεν βλέπεις και μπροστά σου

ψάχνεις βρε αθεόφοβη να βρείς και τα κλειδιά σου…

Πως θα οδηγήσεις άμυαλη, τώρα σ΄αυτό το χάλι;;;

Στάλα μυαλό δεν σού΄μεινε πιά μέσα το κεφάλι;;;

Κι εκεί που απελπίζεσαι, ψάχνεις να κρατηθείς…

το καλντερίμι γλιστερό….τρέμεις μην σωριαστείς,

ένα χέρι απλώνεται, σε πιάνει από την μέση,

το πήρε κάποιος είδηση πως έχεις γίνει φέσι…

προσφέρεται ο ευγενής σωτήρας, να σε σώσει,

κι απ ΄όλα τα χειρότερα, σαφώς να σε γλιτώσει,

παρ΄όλη τη βλακεία σου, το σύμπαν σε συντρέχει…

κάποιος εκει πάνω ψηλά, φαίνεται σε προσέχει…

Ισχύει αυτό που λέγεται, και είναι γεγονός

το κάθε τι που γίνεται ….είναι σαν οιωνός…

Η ομίχλη και τα τσίπουρα σου βγήκαν σε καλό

γιατί σου ΄γινε μάθημα και έβαλες μυαλό,

και γνώρισες τον παίδαρο, τον κούκλο τον σωστό,

και έρωτας προέκυψε μετά απ΄ όλο αυτό….



Τυχερούλα…..

Αντε γειά , με το καλό στο επόμενο κάλεσμα.....άνευ προκλήσεων όμως....Σας φιλώ ολους !

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2022

Συλλογή πειστηρίων....

 Αν και  συνήθως δεν ενδίδω στις προκλήσεις, οι φωτό της Μαίρης  από την Γήϊνη Ματιά https://ghinimatia.blogspot.com/   στο  αγαπημένο δρώμενο  της ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗΣ με έβαλαν σε πειρασμό.....και επειδή αυτή η φωτό δεν προτιμήθηκε μέχρι στιγμής , από κανέναν, αποφάσισα να μην την αφήσω παραπονεμένη.....




Και νόμισες βρε άτιμε πως εγώ μύγες χάφτω

το άθλιο τομάρι σου , κανόνισε και κλάφτο!

Ακόμα δεν γεννήθηκε αυτός που θα γελάσει

την αφεντιά μου κύριε , αυτό δεν θα περάσει…

Εχουνε γνώση οι φύλακες και είναι υπ΄ατμόν

κι αν πίστεψες τ΄αντίθετο, φύλαγε σεαυτόν !!!

Με κάμερα σ΄ακολουθώ , συλλέγω τα πειστήρια

Θα φθάσω χωρίς δισταγμό μέχρι τα δικαστήρια,

μα θα φροντίσω, ξέρε το , να διαπομπευτείς

σ΄όλους τους φίλους θα τα πω και θα ξεφτιλιστείς….

Δεν θα σου δείξω έλεος, δεν θα σου χαριστώ,

αυτό να τόχεις σίγουρο και θα στό ορκιστώ.

Με υποψίασαν ευθύς οι ύποπτες κινήσεις,

οι βιαστικές σου έξοδοι και οι μετακινήσεις…

άσε πιά τα μηνύματα με αμείωτο ρυθμό, 

βράδυ πρωί ασταμάτητα….εκεί στο κινητό…

και τα κρυφομιλήματα που δεν μπορείς να κρύψεις

κι ας προσπαθείς ανόητε,  κάπως να ξεροβήξεις….

………….

Τα ένοχα πειστήρια απέδειξαν εν τέλει

πως άνθρακες ο θησαυρός και όλα γάλα-μέλι

Ο ύποπτος στην τελική ….είναι ο άγγελός μου

Αθώος βρέθηκε, άσπιλος ο έρμος ο καλός μου….

Όλα αυτά τα μυστικά και οι συνεννοήσεις

δεν ήταν παρά φιλικές μονάχα συναντήσεις,

έκπληξη μου ετοίμαζαν , μια μάζωξη μεγάλη….

για να γιορτάσουμε μαζί όπως παλιά και πάλι

τα προσεχή γενέθλια,  που ήθελα να ξεχάσω,

όμως αγαπησιάρικα με φίλους θα γιορτάσω !

 

Κλαυδία Νοέμβριος 2022

Κυριακή 23 Οκτωβρίου 2022

Στην σκάλα την θεόρατη....

Σαν έτοιμη από καιρό........μόλις η Μαίρη μας (https://ghinimatia.blogspot.com/2022/10/4.html?sc=1666526775346#c8645934394022216017) ανακοίνωσε το νέο δρώμενο...και δημοσίευσε τις σχετικές φωτό....ΤΣΑΦ ! Η σπίθα άναψε και αναπήδησε πασίχαρη στο πληκτρολόγιο...!!! Προέκυψε αυτό που θα διαβάσετε παρακάτω και ελπίζω να το χαρείτε....(Οι γνώσεις μου στην χρήση του υπολογιστή δεν βελτιώθηκαν και παραμένω στο προνηπιακό στάδιο.....οπότε μην παρεξηγήσετε την αδυναμία μου να βάλω σωστά τις εικόνες και να βελτιώσω την όψη του κειμένου....)

 


Στη σκάλα τη θεόρατη, ψηλά ανεβασμένη,

μ΄ένα πινέλο και μπογιά , η αγγελοκρουσμένη….

κάτασπρα, αφράτα , φουσκωτά, σύννεφα ζωγραφίζει,

και στον γαλάζιο ουρανό με τέχνη τα σκορπίζει, 

σαν προβατάκια τροφαντά που ανέμελα βοσκάνε, 

χωρίς τσοπάνο και σκυλιά  για να τα σαλαγάνε....

Κι  είναι εντελώς παράλογο , τόλμημα  της  μουρλής

να γίνει  ουράνιος βαφιάς μα και…  δημοφιλής !!!

Τρείς νύχτες συνεχόμενες….τον ύπνο της στοιχειώνει

αυτό το ίδιο όνειρο….κι ο φόβος την παγώνει…..

αναρωτιέται όλα αυτά, τι τάχα να σημαίνουν

τι είδους προμηνύματα τα όνειρα της στέλνουν ;;;

Με το πινέλο η σχέση της είναι  πολύ οικεία….

μα αφορά ξεκάθαρα κουζίνας ιστορία…..

μ΄αυτό λαδώνει τα ταψιά, τα φύλλα για γλυκά,

τις πίτες, τα τυρόψωμα και τα σιροπιαστά….

Οσο γιά την άσπρη μπογιά, κι αυτή είναι γνώριμή της

αστάρι γιά το ντεκουπάζ , κάτι σαν κολλητή της....

Κι εκείνη η σκάλα η ψηλή, τι τάχα να σημαίνει ;;;

Πως την καλούν οι ουρανοί, κι ειν΄ώρα να πηγαίνει  ;;;

Κι αν πλέον ήρθε η ώρα της θα πρέπει να φροντίσει

να κλείσει εκκρεμότητες πριν να αποχωρήσει ….

Λέτε τα άσπρα πρόβατα  ετούτο να σημαίνουν,

και να βιαστεί όσο μπορεί ,  γιατί την περιμένουν;;;

Με σκέψεις βασανίζεται και η λύπη την τυλίγει

κι αν η ζωή είναι ζόρικη, τώρα την βρίσκει λίγη….

και αν ο κόσμος σκάρτεψε ,  κι έγινε σκοτεινός,

κι η κοινωνία κατάντησε βόρβορος κι οχετός,

αυτή πάντοτε στάθηκε στην φωτεινή πλευρά του

και μάλιστα αγωνίστηκε, για κάποια  δίκαιά του…

Δεν έμεινε αμέτοχη, δεν έκλεισε τα μάτια….

Ούτε αποζήτησε ποτέ, τα πλούτη ή τα παλάτια….

Τώρα σαν χάρη αναζητά και την δική σας γνώμη,

τι να σημαίνει τ΄όνειρο,  που τόσο την αγχώνει…

Βρίσκεται αναμφίβολα στην τρίτη ηλικία,

έχει λιγάκι πίεση και πόνους στα ισχία…..

όμως βολτάρει στο ΙΝΤΕRΝΕΤ , έχει και φιλενάδες ,

κεντάει , φτιάχνει κοσμήματα, γλυκά και μαρμελάδες…

έχει και έναν εγγονό, μόλις 4ρων χρόνων

που της έκανε πρόταση γάμου και αρραβώνων….

Εχει βιβλία αδιάβαστα, στα υπόψη συνταγές….

ταξίδια αταξίδευτα , ταινίες και μουσικές….

Δώστε λοιπόν εξήγηση πριν γκρεμιστεί απ’  την σκάλα…

γιατί αν γλιτώσει έχει καλώς…….αλλιώς  άντε στα διάλα….

 

Κλαυδία  Μάμαλη 2022

Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2022

 





Η ΄Εκθεση "Με βελόνι και κλωστή στον καμβά της Ιστορίας ολοκληρώνεται σήμερα 30.9. 2022
Διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση και την δημιουργία του ελληνικού κράτους, γυναίκες από όλη την Ελλάδα αλλά και την Ομογένεια, πιάνοντας κλωστή και βελόνι ξαναβρίσκουν την επαφή με την πλούσια παράδοση στην κεντητική, από την Κίρκη και την Πηνελόπη μέχρι σήμερα. Διαχρονικά, τα έργα κεντητικής τέχνης κοσμούν πολλά μεγάλα μουσεία του κόσμου ενώ τα τελευταία χρόνια αυτό το είδος χειροτεχνίας κερδίζει έδαφος, αποκτώντας συνεχώς «οπαδούς». Ανάμεσα σε αυτούς και οι 177 Ελληνίδες, που εμπνεόμενες από την πορεία του ελληνισμού, επέλεξαν με τα δικά τους κριτήρια πρόσωπα και γεγονότα, που ξεχώρισαν στην μακρόχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους.
Από τον μύθο της Φιλομήλας και της Πρόκνης, τις Καρυάτιδες, την Θεοδώρα και τον Ιουστινιανό, το «Τη Υπερμάχω» και τον Διγενή, την Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Βελεστινλή, τον Ύμνο «εις την Ελευθερίαν», τον Κολοκοτρώνη, τον Καβάφη, την Κική Δημουλά ως την «αρπαγή της Ευρώπης» και την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κεντούν την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τις ρίζες της στον μύθο, απλώνεται στα πέρατα της γης και πάλλεται δημιουργικά μέχρι σήμερα.


Την Έκθεση «Με βελόνι και κλωστή: Στον καμβά της ιστορίας» επισκέφθηκε η Πρόεδρος της Δημοκρατίας κυρία Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Ξεναγώντας την κ. Πρόεδρο η Αικατερίνη Πολυμέρου Καμηλάκη είπε μεταξύ άλλων:


Εξοχότατη κ. Πρόεδρε, η επίσκεψή σας αποτελεί εξαιρετική τιμή για τις περίπου δύο εκατοντάδες Ελληνίδες, που αναζήτησαν πτυχές της εθνικής μας ιστορίας και τις αποτύπωσαν με βελονιές στα κεντήματα, που εκτίθενται στον εμβληματικό χώρο της ιέρειας της λαϊκής τέχνης και χειροτεχνίας, της Αγγελικής Χατζημιχάλη, στο Μουσείο σήμερα Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης «Αγγελική Χατζημιχάλη» του Δήμου Αθηναίων.
Η Έκθεση «Με βελόνι και κλωστή: Στον καμβά της ιστορίας» συνδιοργανώθηκε από το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και τον Δήμο Αθηναίων μέσω του Οργανισμού Πολιτισμού Αθλητισμού και Νεολαίας (ΟΠΑΝΔΑ) και με τον συντονισμό του Γραφείου Πολιτισμού του Δημάρχου Αθηναίων και την ηθική και οικονομική στήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού. Ευχαριστίες οφείλονται στον κ. Κώστα Μπακογιάννη, Δήμαρχο Αθηναίων, την κ. Αραμπατζή, Πρόεδρο του ΟΠΑΝΔΑ, την κ. Ευαγγελία Κανταρτζή, Πρόεδρο του Μουσείου Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης και ιδιαίτερα στον παριστάμενο υφυπ. Πολιτισμού, τον κ. Νικόλα Γιατρομανωλάκη, θερμό υποστηρικτή της χειροτεχνίας, όχι μόνον στα λόγια αλλά και με έργα.
Η έκθεση «Με βελόνι και κλωστή: Στον καμβά της ιστορίας» είναι η υλοποίηση μιας ιδέας και πρωτοβουλία μας στο πλαίσιο της Επιτροπής Ελλάδα 2021 και της Επιτροπής Χειροτεχνίας του Υπουργείου Ανάπτυξης. Την υποστήριξε εκθύμως- καταθέτοντας και έργο της- η ιστορικός κ. Μαρία Ευθυμίου, εμψυχώνοντας τις κεντήστριες.


Είναι γεγονός ότι η ιδιομορφία και το πλήθος των αντικειμένων, αλλά και η ιδιαιτερότητα του χώρου δυσκόλεψαν την γρήγορη ολοκλήρωση της Έκθεσης. Δοκιμάστηκαν νέες δυνάμεις στον χώρο των εκθέσεων, όπως η Μελισσάνθη Σπέη, η Γαλάτεια Πατσούρη, η Φοίβη Κωνσταντινίδη και μια ομάδα ειδικών της Postscriptum. Με την ουσιαστική επιστημονική εμπειρία της ιστορικού τέχνης κ. Κατερίνας Κοσκινά και την ξεχωριστή, διαρκή φροντίδα της διευθύντριας του Μουσείου Λαϊκής Τέχνης και Παράδοσης κ. Σταυρούλας Πισιμίση το αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό.
Όπως γνωρίζετε, διαχρονικά, τα έργα ελληνικής κεντητικής τέχνης κοσμούν πολλά μεγάλα μουσεία του κόσμου, ενώ τα τελευταία χρόνια αυτό το είδος χειροτεχνίας κερδίζει έδαφος, αποκτώντας συνεχώς «οπαδούς». Ανάμεσα σε αυτούς και οι 177 Ελληνίδες, που εμπνεόμενες από την πορεία του ελληνισμού, επέλεξαν, με τα δικά τους κριτήρια, και φιλοτέχνησαν 325 κεντημένα έργα κεντητικά (πρόσωπα και γεγονότα, μύθους, λαογραφικά θέματα) που ξεχώρισαν στην μακρόχρονη ιστορία του ελληνικού έθνους.
Έτσι διακόσια χρόνια μετά την Ελληνική επανάσταση και την δημιουργία του ελληνικού κράτους, γυναίκες από όλη την Ελλάδα αλλά και την Ομογένεια, πιάνοντας κλωστή και βελόνι ξαναβρίσκουν την επαφή με την πλούσια παράδοση στην κεντητική, από την Κίρκη και την Πηνελόπη μέχρι σήμερα.


Από τον μύθο της Φιλομήλας και της Πρόκνης, τις Καρυάτιδες, την Θεοδώρα και τον Ιουστινιανό, το «Τη Υπερμάχω» και τον Διγενή, την Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Βελεστινλή, τον Ύμνο «εις την Ελευθερίαν», τον Κολοκοτρώνη, τον Καβάφη, τον Παπαδιαμάντη, την Ειρήνη Παππά, την Κική Δημουλά, την «αρπαγή της Ευρώπης» και την εξοχότητά σας, ως την πρώτη γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Κέντησαν την εικόνα μιας Ελλάδας που έχει τις ρίζες της στον μύθο, απλώνεται στα πέρατα της γης και πάλλεται δημιουργικά μέχρι σήμερα.


Κορμός της έκθεσης είναι τα κεντήματα της Συντροφιάς του Συλλογικού Κεντήματος, με την εμπνευσμένη καθοδήγηση και εμψύχωση της κ. Κλαυδίας Μάμαλη μέσω κυρίως του διαδικτύου. Οι γυναίκες, 177, εκδηλώνουν την φιλοπατρία τους ιστορώντας με βελόνι και κλωστή πρόσωπα και γεγονότα της Ελληνικής Ιστορίας. Παράλληλα η σύγχρονη τεχνολογία έρχεται να ενισχύσει την δημιουργική συλλογικότητα και επικοινωνία, με την δημιουργία πεδίων, μέσω των οποίων ανταλλάσσεται η εμπειρία σε τεχνικό επίπεδο.


Η έκθεση περιλαμβάνει 325 κεντήματα της Συντροφιάς του Συλλογικού Κεντήματος. Κάποιες συμμετέχουν με περισσότερα από ένα έργα. Για πρακτικούς λόγους εκτίθενται ανά περιόδους: Αρχαιότητα-Βυζάντιο-Επανάσταση-Νεότερη Ελλάδα. Έχουν ψηφιοποιηθεί στο σύνολό τους και εμφανίζονται σε ειδικό ψηφιακό αρχείο στην Έκθεση και στην ιστοσελίδα syllogikokentima.gr.


Την έκθεση συμπληρώνει η Χάρτα της Ελλάδος του Ρήγα Βελεστινλή την οποία φιλοτέχνησε το Λύκειο των Ελληνίδων Βόλου, σε φυσικό μέγεθος (1,93 x 2,01 μ.), συμβάλλοντας στην επέτειο του εορτασμού των διακοσίων χρόνων της εθνικής Παλιγγενεσίας, υπό την αιγίδα της Εθνικής Επιτροπής Ελλάδα 2021. Για τη Χάρτα μίλησε αναλυτικά η κ. Μαρία Σπανού, πρόεδρος του Λυκείου των Ελληνίδων Βόλου, παρουσία των κεντηστριών και του Δ.Σ. του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου. Όπως ανέφερε, η κεντημένη Χάρτα απαρτίζεται από 12 φύλλα, κεντημένα από ισάριθμες κεντήστρες με παραδοσιακές βελονιές (πισωβελονιά, ψευτοβυζαντινή, ελεύθερη Αττικής, αλυσίδα, μαργαριτοβελονιά), που κρίθηκαν ως οι προσφορότερες για την απόδοση των λεπτομερειών.


Η κ. Μαρία Γαλανάκη, που ζει και δημιουργεί στην Κρήτη, κέντησε την Αρπαγή της Ευρώπης στα αχνάρια των παραδοσιακών κρητικών κεντημάτων, όπου ιστορεί τον μύθο της απαγωγής της Ευρώπης και της μεταφοράς της από τον Δία στην Κρήτη.


Η κ. Σοφία Μελά κέντησε σε παιδική φορεσιά την παρτιτούρα από τις δύο πρώτες στροφές του «Ύμνου εις την Ελευθερίαν» του Διονυσίου Σολωμού, ένα περιστέρι και φύλλα δάφνης.


Τέλος, η κ. Μελισσάνθη Σπέη με τις γνωστές χρωματιστές «Κλωστές Πεταλούδα» καλεί μικρούς και μεγάλους να αγγίξουν και να χαρούν τα υλικά της κεντητικής.
Όλες κατέθεσαν την ψυχή τους.


Πρόκειται για μια έκθεση διαφορετική, πολυσήμαντη, που κυρίως αποθεώνει την συλλογικότητα και την γυναικεία συνεργασία ως συμβολική συμμετοχή στον εορτασμό για τα διακόσια χρόνια εθνικής ανεξαρτησίας και δημιουργίας".


Στην Πρόεδρο της Δημοκρατίας προσφέρθηκαν δώρα από τον ΟΠΑΝΔΑ του Δήμου Αθηναίων, το Μουσείο Σχολικής Ζωής και Εκπαίδευσης, την κ. Μαρία Γαλανάκη και την Πρόεδρο του Λυκείου Ελληνίδων Βόλου, η οποία και ανακοίνωσε την απόφαση του Δ.Σ. να δωρισθεί η κεντημένη Χάρτα του Ρήγα στην Προεδρία της Δημοκρατίας.


Τέλος η κ. Κλαυδία Μάμαλη παρέδωσε στην πρόεδρο της Δημοκρατίας το κεντημένο πορτρέτο της (από την φίλη μας Βέτα Βόμβα).











Θα εκφράσω γιά μία ακόμη φορά την απέραντη ευγνωμοσύνη στις 177 γυναίκες από όλη την Ελλάδα αλλά και το εξωρετικό, που έκαναν το όνειρό μου πραγματικότητα και με τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την φιλία τους, καταθέτοντας μέρος της ψυχής τους στην υλοποίηση αυτύ του έργου.....Αφήσαμε το αποτύπωμά μας στις επόμενες γενιές, ιστορώντας με κλωστή και βελόνα τον ελληνικό Πολιτισμό...
Αμέριστη η ευγνωμοσύνη μου και στις κυρίες Αικατερίνη Καμηλάκη και Μαρία Ευθυμίου γιά την ένθερμη εμψύχωση, την διαρκή υποστήριξη και τις ενέργειές τους γιά την υλοποίηση αυτής της ΄Εκθεσης.
Τέλος ευχαριστώ την Μελισσάνθη Σπέη και όλους όσους συμμετείχαν γιά τον κόπο και την προσφορά τους στο στήσιμο της ΄Εκθεσης αλλά και στην φροντίδα των έργων, και φυσικά το Μουσείο της Αγγελικής Χατζημιχάλη, και ιδιαίτερα την Διευθύντρια κυρία Πισιμίση και το προσωπικό γιά την φιλοξενία και την άψογη διοργάνωση αυτής της ΄Εκθεσης.

Τρίτη 21 Ιουνίου 2022

 Με αφορμή κάτι γάμους παιδιών φιλικών ζευγαριών και κάτι παρατράγουδα με τα σόγια και τα πεθερικά.....τις πεθερές συγκεκριμένα.....μου βγήκε αυτό το στιχούργημα, με τις υπερβολές του βεβαίως,  αλλά καλού κακού  .....Μέλλουσες και υπάρχουσες πεθερές....τον νού σας...!!!





Η Μαρουσώ 

 

 

Η Μαρουσώ επλάνταξε, τράβαγε τα μαλλιά της

για τούτηνε τη συμφορά πού΄ρθε στη φαμελιά της,

τη νύφη της εγνώρισε, ανάθεμα την ώρα,

και λύσεις ψάχνει η έρημη, πως θα γλιτώσει τώρα,

τον Μάκη το μονάκριβο, το γιόκα της, το φως της,

από αυτή την άχαρη, αυτός ειν΄ο σκοπός της!

Ανέμελη ήταν κι έλπιζε, πως τέτοιο παλικάρι

μια κοπελιά σαν κρύο νερό, γυναίκα του θα πάρει,

όμως αυτόν τον έμπλεξε στα δίχτυα του ένα τσόλι,

ξετσίπωτο, ξεβράκωτο, κάπου από τ΄Αργοστόλι,

ψηλόλιγνη, ξερακιανή, το μαύρο της το χάλι

και τον περνάει παρακαλώ, κοντά ένα κεφάλι,

αριστερή του κερατά , θεέ μου συχώρεσέ με,

με μάγια θα τον τύλιξε, σου λέω πίστεψέ με,

άσε που και τα χρόνια της, κρύβει η παλιοτεψίζα,

κόκκινο βάφει το μαλλί, μα άσπρη είναι η ρίζα,

κι αντί να δώσει στο παιδί σα μάνα, ευλογία

η Μαρουσώ οδύρεται, τάζει στην Παναγία :

«Παρθένα μου, λυπήσου με για μια στιγμή και μόνο,

γλίτωσε το παιδάκι μου από αυτόν τον πόνο,

ξέρεις πως το μεγάλωσα, το μοσχαναθρεμμένο

μ΄αυτή δεν θέλω να χαρείς, να το ιδώ παντρεμένο,

τόσες κοπέλες γνώρισε και άλλες  θα γνωρίσει,

από αυτής της μάγισσας τα δίχτυα αν ξεγλιστρήσει.»

Πέλαγος η αγάπη της και κύμα ο καυμός της

μα στα παλιά παπούτσια του την έγραψε ο γιός της,

παντρεύτηκε την κοπελιά, τον πέρναγε δυό χρόνια,

ταιριάξανε όμως μια χαρά, της χάρισε κι εγγόνια,

κι ας ήταν λίγο πιο ψηλή κι αδύνατη σα στέκα,

αυτή διάλεξε Μαρουσώ, ο γιός σου για γυναίκα

μην ξαστοχάς και τα παλιά, τα χρόνια τα δικά σου,

και σένα δε σε ήθελε για νύφη η πεθερά σου,

πάρτο λοιπόν απόφαση  και βάλτην στην καρδιά σου

μιά ν΄αγαπάς το γιόκα σου, δέκα τη νυφαδιά σου,

κι άσε ήσυχη την Παναγιά έχει πολλά να κάνει

και ήδη φρόντισε καλά ετούτο το στεφάνι….!!!

 

 


Φωτό από το διαδίκτυο




Τετάρτη 6 Απριλίου 2022



Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Μαίρης μας για την ''Γήινη ματιά" https://ghinimatia.blogspot.com/
" '' Εικόνα και Φράση #2 ''
Η εικόνα που επέλεξα ακολουθεί και η φράση με κόκκινο είναι αυτή που θα έπρεπε να συμπεριληφθεί στην συμμετοχή μου






Το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες….

ΦΡΑΝΣΙΣ

Φράνσις !!! Αυτό το όνομα της ήρθε στο μυαλό μόλις πρωταντίκρυσε εκείνο το κοριτσάκι, καθισμένο στην βάση της σιδερένιας στριφογυριστής σκάλας που ανέβαινε από την αυλή, στην ταράτσα του παλιού σπιτιού…

Της θύμισε τον εαυτό της, σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία, όταν η θεία της η Ερωφύλλη , της χάρισε το βιβλίο «Ένα δέντρο μεγαλώνει στο Μπρούκλιν» της SMITH BETTY…αγαπούσε το διάβασμα από παιδί και αυτό το βιβλίο το είχε αγαπήσει ιδιαίτερα....όπως και την ηρωίδα του ....είχε μεταφερθεί νοερά σ΄εκείνη την φτωχογειτονιά του Μπρούκλιν που φυτρώνει ένα δέντρο που βάζει τα δυνατά του να κερδίσει λίγο ουρανό. Μεγαλώνει ακόμα και στο τσιμέντο, χωρίς ήλιο, χωρίς νερό, ίσως και χωρίς χώμα. Μεγαλώνει πλούσιο και ευγενικό μόνο στις απόκληρες γειτονιές. Σε κανένα άλλο μέρος. Έτσι είναι πλασμένο: να αγαπάει τους φτωχούς. Μοιάζει με την εντεκάχρονη Φράνσις, που μεγαλώνει μαζί με την οικογένεια της στο Μπρούκλιν και προσπαθεί να χαρεί την κάθε μέρα, αντιμετωπίζοντας όλα τα προβλήματα ..... Ολοι στην οικογένεια αγαπούσαν τα βιβλία , ο παππούς Σοφοκλής διάβαζε καθημερινά 3-4 εφημερίδες και βιβλία φιλοσοφικού περιεχομένου, η γιαγιά Θεοπίστη , παπαδοκόρη γαρ , διάβαζε κυρίως θρησκευτικά βιβλία αλλά και κοινωνικού περιεχομένου, η θεία Σταματούλα πάλι, αδελφή του παππού που ζούσε μαζί τους, μελετούσε μετά μανίας όλα τα περιοδικά μόδας που κυκλοφορούσαν αλλά είχε μεγάλη αδυναμία και στα ρομάντζα… Η θεία Ερωφύλλη από την άλλη, , αδελφή του πατέρα της, λόγω της ξενόγλωσσης παιδείας της, διάβαζε αγγλικά και γαλλικά Best sellers, ενώ η μητέρα της προτιμούσε τα μυθιστορήματα και τις ιστορικές βιογραφίες , ο πατέρας της πάλι , είχε δική του αποκλειστικά βιβλιοθήκη με όλους τους Αρχαίους ΄Ελληνες κλασικούς και αστυνομικά ….

Η πίσω ευρύχωρη βεράντα φιλοξενούσε την γυναικοπαρέα του σπιτιού τις περισσότερες ώρες της ημέρας….η γιαγιά και η αγαπημένη εξαδέλφη της η Καλλιρόη , όταν δεν μπάλωναν κάποια κάλτσα με την βοήθεια του ξύλινου αυγού, θα κρατούσαν απαραιτήτως τις βελόνες ή το βελονάκι τους συναγωνιζόμενες στα πλεκτά τους , πουλόβερ, ζακέττες και σάλια η γιαγιά, ατραντέδες, δαντέλλες και πετσετάκια η θεία Θελξινόη. Η Σταματούλα από την άνοιξη μέχρι και τα μέσα του φθινοπώρου , είχε εγκαταστήσει την αγαπημένη της ραπτομηχανή και γάζωνε με ταχύτητα και τέχνη τον ρουχισμό της οικογένειας….αν και ερασιτέχνης, έραβε εκπληκτικά ρούχα, φορέματα, ταγιέρ….Η μητέρα της συνήθως κεντούσε λουλουδένια μοτίβα σε κάδρα, μαξιλάρια για τον καναπέ και σεμέν που στόλιζαν όλα τα έπιπλα του σπιτιού κι εκείνη, διάβαζε καθισμένη στο φαρδύ ξύλινο σκαμνί με την πλάτη ακουμπισμένη στον τοίχο. «Το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες….» της είχε πει ο παππούς της όταν της χάρισε το πρώτο της βιβλίο… και αυτή η φράση είχε ριζώσει μέσα της τόσο βαθιά, που κάθε φορά που έπιανε στα χέρια της ένα βιβλίο, αναδυόταν αυθόρμητα ….όταν στα 16της έγραψε το πρώτο της βιβλίο, αυτή ακριβώς ήταν η πρώτη φράση του προλόγου….

Σχεδόν δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι τώρα περίμενε την έκδοση του 9ου βιβλίου της και καθισμένη στην ίδια βεράντα του πατρικού της σπιτιού, ονειροπολούσε προσπαθώντας να διαχειριστεί την οδυνηρή πραγματικότητα…..Ο αγαπημένος της Μάριος, πάλι είχε περάσει μια δύσκολη νύχτα….ο ήχος του αναπνευστήρα στοίχειωνε την ζωή της, όπως και η σκέψη ότι θα τον έχανε…..6 χρόνια ζούσε με έναν πνεύμονα και τώρα , το ένοιωθε πως κάθε μέρα η κατάσταση χειροτέρευε…..καμιά θεραπεία δεν μπορούσε να αποτρέψει το μοιραίο, κοντοζύγωνε απειλητικά και αναπόφευκτα κι εκείνη μόνη πιά, όλοι οι δικοί της είχαν φύγει, προσπαθούσε να ελέγξει τα συναισθήματά της, να μείνει φαινομενικά ψύχραιμη και δυνατή δίπλα του…..κι εκείνος πάλι με την γνωστή θυμοσοφία και το χιούμορ του , προσπαθούσε να την κάνει να δεχτεί ρεαλιστικά την κατάσταση , χωρίς να παραπονιέται, να μεμψιμοιρεί ή να δυσφορεί …. « Ελα βρε πουλάκι μου της έλεγε…..γιά μία μετάβαση πρόκειται που εμένα θα με απαλλάξει από ταλαιπωρίες και τις οδύνες κι εσένα θα σε απαλλάξει από της έγνοιες της φροντίδας….θα συνεχίσεις να ζείς με τα βιβλία σου, τους καλούς μας φίλους και την ευχή της τρομερής πεθεράς σου της κυρά Σωτηρίας ….» «Η τρομερή πεθερά» ήταν όνομα και πράγμα….όταν γνωρίστηκαν με τον Μάριο, το πρώτο πράγμα που της είπε ήταν ότι είναι η αδελφή ψυχή του και ότι την αναγνώρισε με την πρώτη ματιά αλλά … και ότι η μητέρα του ήτανε ο πιο δύστροπος και ανάποδος άνθρωπος που υπάρχει σε αντίθεση με τον πατέρα του, έναν πράο και υπέροχο άνθρωπο, που πριν πεθάνει, του είχε αφήσει μία ευχή : Να ζήσει μία υπέροχη ζωή και μία κατάρα : Την μάνα του….

Της ζήτησε μόνο να την ανεχτεί ….και εκείνη το έκανε συνειδητά ….γιά χρόνια ολόκληρα, μέχρι την εκδημία της.

Χαμογελούσε προσπαθώντας να συγκρατήσει τους λυγμούς της, δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς αυτόν, τον ήχο της φωνής του, την αγάπη του, το άγγιγμα, το χαμόγελο, το φως των ματιών του….

Κοίταξε πάλι απέναντι, αν και η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη και η όρασή της είχε εξασθενίσει αρκετά, μπορούσε να διακρίνει το χαμηλωμένο καστανό κεφάλι του κοριτσιού με τα ίσια μακριά μαλλιά, σκυμμένο πάνω από το βιβλίο….τα αρώματα από τις ανθισμένες νεραντζιές ανέβαιναν μεθυστικά κι εκείνη αγωνιζότανε να αποδιώξει τις μαύρες σκέψεις που ορμούσαν ανεξέλεγκτα και της σπάραζαν την καρδιά….

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα…..

Η ζωή συνεχίζεται και τραβάει την ανηφόρα……Μόνη χωρίς τον αγαπημένο της, αντιμετωπίζει στωϊκά τα προβλήματα της καθημερινότητα και της ηλικίας…..τα βιβλία της έγιναν 22 και πολλά έχουν επανεκδοθεί πολλές φορές, 8 έχουν μεταφραστεί σε αρκετές γλώσσες , οι φίλοι μειώνονται , οι απώλειες κάθε χρόνο αυξάνονται …. προσπαθεί διαρκώς να διαχειριστεί το γεγονός …..το παλιό σπίτι αν και εξαιρετικά καλοσυντηρημένο , της δυσκολεύει την ζωή ….το ανέβασμα της παλιάς ευρύχωρης ξύλινης σκάλας, έχει γίνει επώδυνο, τα μεγάλα ψηλοτάβανα δωμάτια με τις γύψινες διακοσμήσεις στα ταβάνια , παραμένουν άδεια και η σιωπή που απλώνεται της φέρνει θλίψη…..

Τρία χρόνια αργότερα…..

Εχει ετοιμαστεί με μεγάλη επιμέλεια, φόρεσε εκείνο το Σανέλ ταγιέρ με την μεταξωτή μπλούζα που άρεσε τόσο στον Μάριο, μετά από καιρό φόρεσε και το μαργαριταρένιο της κολλιέ, είχε φροντίσει να είναι άψογο το σπίτι, καθαρό και στολισμένο με γυαλισμένα πατώματα και μάρμαρα και καλοξεσκονισμένα τα παλιά έπιπλα….ακόμη και το πιάνο ξεσκέπασε , κούρδισε και το παλιό ρολόϊ με το εκκρεμές….σε λίγο θα υποδεχτεί τον βαφτισιμιό της τον Λέανδρο και το νεαρό ζευγάρι , τους κουμπάρους του, που ενδιαφέρονται να αγοράσουν το σπίτι….

Χρόνια είχε να νιώσει τόση έξαψη και καρδιοχτύπι, το είχε αποφασίσει συνειδητά να πουλήσει το τριώροφο νεοκλασικό υπό τον όρο να μην κατεδαφιστεί και γίνει πολυκατοικία….με ευχαρίστηση θα μετακόμιζε λίγο πιο πάνω, στο ισόγειο διαμέρισμα μιάς διπλοκατοικίας , προίκας της συχωρεμένης της θείας Σταματούλας .

Ο Λέανδρος , δικηγόρος, στήριγμα και καμάρι της , το πιο προσφιλές της πρόσωπο , της μίλησε σχετικά με τους κουμπάρους του…. Το ζευγάρι ενδιαφερότανε να αγοράσει ένα ευρύχωρο κτίριο στην περιοχή, προκειμένου να λειτουργήσουν ένα ΄Ιδρυμα προστασίας και παροχής συμβουλευτικών υπηρεσιών σε άτομα που έχουν υποστεί κακοποίηση….

Ο Αχιλλέας και η Αγγελική….ένα νεαρό , ερωτευμένο νιόπαντρο ζευγάρι που οι δρόμοι της ζωή τους συναντήθηκαν στο ΄Ιδρυμα που η Αγγελική παρείχε υπηρεσίες σαν Παιδοψυχολόγος και ο Αχιλλέας σαν Νομικός Σύμβουλος.

Ο Αχιλλέας και ο μεγαλύτερος αδελφός του που δεν βρισκότανε πιά στην ζωή , γόνοι μιάς εξαιρετικά ευκατάστατης οικογένειας, ορφάνεψαν σε πολύ νεαρή ηλικία και οι συγγενείς προστάτες τους, όχι μόνον είχαν κακοποιητική συμπεριφορά απέναντί τους, αλλά προσπάθησαν με κάθε τρόπο να οικειοποιηθούν και την περιουσία τους….Ευτυχώς ο πατέρας του Λέανδρου, φίλος των γονιών των παιδιών, φρόντισε να εξασφαλιστούν τα περιουσιακά στοιχεία τους αλλά δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ψυχολογική τους κακοποίηση… , ευτυχώς μετά την ενηλικίωσή τους, είχε την δυνατότητα να τα καθοδηγήσει σωστά σχετικά με τις σπουδές και την διαχείριση της περιουσίας τους, ώστε να σταθούν στα πόδια τους και να ανεξαρτητοποιηθούν .

Η Αγγελική έχασε τον πατέρα της και το μικρό της αδελφό, σε ένα τραγικό τροχαίο, όπου τραυματίστηκε σοβαρά η μητέρα της και η ίδια γλίτωσε με μερικούς μώλωπες….Η μητέρα της δεν συνήλθε ποτέ από το ψυχολογικό τραύμα αυτής της τραγωδίας ενώ είχε και σοβαρά κινητικά προβλήματα….που την καθήλωσαν στο κρεββάτι μέχρι τον θάνατό της ….Η Αγγελική μεγάλωσε συντροφιά με τα βιβλία που την ταξίδευαν σε κόσμους μαγικούς μακριά από την ζοφερή πραγματικότητα….

Χάρη στην μεγάλη αγάπη της στα βιβλία, την πρόσεξε ιδιαίτερα η δασκάλα της , κέρδισε την εμπιστοσύνη της και μπόρεσε να διακρίνει το δράμα που ζούσε…..Το 12χρονο κοριτσάκι της μίλησε για την οικογενειακή τραγωδία και τον θείο, που μετά τον θάνατο της μητέρας της, ασκούσε πιέσεις επιχειρώντας να ασελγήσει ….

Προς τιμήν της , η δασκάλα όχι μόνον στήριξε την μικρή της μαθήτρια, αλλά προχώρησε και σε σχετική καταγγελία με αποτέλεσμα η Αγγελική να μεγαλώσει σε ασφαλές περιβάλλον και να σπουδάσει Παιδοψυχολογία στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό με υποτροφία.

Το νεαρό ζευγάρι έφθασε στην ώρα του συνοδευόμενο από τον Λέανδρο…..επισκέφθηκαν όλους τους χώρους του σπιτιού, …..την εντυπωσίασε η ευγένεια και η διακριτικότητά τους, παρατήρησε τα βλέμματα και τις κινήσεις τους….πόσο της θύμισαν εκείνη και τον Μάριο ….

Συγκινήθηκε, απαντούσε με χαρά στις ερωτήσεις τους, εξηγούσε με λεπτομέρειες το κάθε τι….όταν άνοιξε την πόρτα και βγήκαν στην πίσω βεράντα, η Αγγελική τράβηξε από το χέρι τον Αχιλλέα και αναφώνησε….δείχνοντας απέναντι :

Κοίταξε !!! Εδώ απέναντι μέναμε, αν και έχουν ορθωθεί πολλές πολυκατοικίες, το παλιό σπίτι που νοικιάζαμε είναι ακόμη εκεί….διακρίνεται εκεί αριστερά η σκουριασμένη σιδερένια σκάλα που ανέβαινε στην ταράτσα….μου άρεσε να κάθομαι εκεί και να διαβάζω…..τα βιβλία ήταν το αγαπημένο μου καταφύγιο ….. ο συχωρεμένος ο πατέρας μου θυμάμαι σαν όνειρο να μου ψιθυρίζει …. «Το βιβλίο σε ταξιδεύει σε κόσμους ανύπαρκτους που ούτε καν φαντάστηκες….»

Αν είναι δυνατόν !!! Η Φράνσις !!! Ένα ρίγος συγκίνησης την κατέκλυσε ….αισθάνθηκε μία ζάλη, μιά αδυναμία και κάθησε στην μεγάλη μπαμπού πολυθρόνα….ο Λέανδρος έτρεξε να της φέρει ένα ποτήρι νερό και το ζευγάρι αναστατώθηκε γιατί θεώρησε τον εαυτό του υπεύθυνο γιά την αδιαθεσία της….την απέδωσαν μάλιστα σε στενοχώρια , λόγω της επικείμενης πώλησης…και του αποχωρισμού της από το σπίτι….

Συνήλθε σχεδόν αμέσως , βρήκε την αυτοκυριαρχία της και τους παρακάλεσε να καθήσουν….η παλιά γνώριμη εικόνα της βεράντας με τις κουβέντες και τα εργόχειρα της μάνας, της γιαγιάς και των θειάδων ήρθε αυθόρμητα μπροστά στα μάτια της….μόνο ο θόρυβος της ραπτομηχανής έλειπε….

- - Ακούστε παιδιά τους είπε…..σ΄ αυτό το σπίτι και σ΄αυτή τη βεράντα έχω ζήσει όλα τα ευτυχέστερα χρόνια της ζωής μου….όμως με την θέλησή μου θα μετακομίσω, γιατί αφ΄ενός μου είναι παντελώς άχρηστα τα 450 τετραγωνικά και αφ΄ετέρου εξαιρετικά επίπονο το ανέβοκατέβασμα της σκάλας, εξ άλλου τις μνήμες μου , τα αγαπημένα μου βιβλία και αντικείμενα θα τα πάρω μαζί μου….εδώ, μόλις λίγα βήματα παραπέρα …..

- - Α! Και κάτι ακόμη ! Το σπίτι δεν το πουλάω !!!

Εμειναν εμβρόντητοι και την κοίταξαν με φανερή απορία, εκείνη όμως συνέχισε γέρνοντας το κεφάλι ελαφρά στο πλάϊ με ένα αμυδρό χαμόγελο…

- - Λέανδρε ετοίμασε αγόρι μου τα σχετικά χαρτιά, ΔΩΡΕΑ θα το κάνω το σπίτι με όλα τα έπιπλα και βιβλία που τυχόν θα θελήσουν να κρατήσουν ο Αχιλλέας και η Αγγελική….

Δύο χρόνια αργότερα….



Η καρδιά της χτυπάει ακατάστατα στο στήθος της , είναι τόσο συγκινημένη και ταυτόχρονα ενθουσιασμένη και ευτυχισμένη !!!

Εχει ετοιμαστεί από νωρίς, η ώρα της φαίνεται ότι κυλάει απελπιστικά αργά…..σήμερα θα γίνουν τα επίσημα εγκαίνια του Συμβουλευτικού κέντρου ατόμων που έχουν υποστεί κακοποίηση…

Αισθάνεται κατάκοπη αλλά η ψυχή της είναι ανάλαφρη και ένα αίσθημα πληρότητας έχει κατακλύσει όλη της την ύπαρξη....Φόρεσε το παλιομοδίτικο νυχτικό της και ξάπλωσε….Αισθάνεται τόσο ευλογημένη ! Πόση χαρά και ικανοποίηση μπορεί να νιώσει ο άνθρωπος , πόση ευγνωμοσύνη !!! Βιώνει ένα πρωτόγνωρο αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης….

Νοερά έστειλε τις ευχαριστίες της στον Θεό , είχε την επίγνωση ότι και ο Μάριος χαιρότανε με την χαρά της….έκλεισε τα μάτια και αποκοιμήθηκε με την εικόνα της μικρής Φράνσις καθισμένης στην σιδερένια στριφογυριστή σκάλα να της γνέφει από μακριά χαμογελώντας, περιστοιχισμένη από έναν σωρό βιβλία ….



Κλαυδία Απρίλιος 2022

 




Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2021

Δρώμενο : ΦΩΤΟ και φράση από την ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ Η Συμμετοχή μου με το αφήγημα : " ΤΩΝ ΤΡΑΙΝΩΝ ΙΣΤΟΡΙΕΣ"

 

Νέο δρώμενο από την Μαίρη μας της ΓΗΙΝΗΣ  ΜΑΤΙΑΣ https://ghinimatia.blogspot.com/2021/11/1.html, νέα πρόκληση και συμμετοχή !!!

Επιλέγω την ΦΩΤΟ      




και η φράση :  "από το παράθυρο του βαγονιού , αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή"


Των τραίνων ιστορίες.....

H συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Γήϊνης Ματιάς, είναι  βασισμένη  σε προσωπικά βιώματα αλλά  κυρίως στις πραγματικές διηγήσεις συναδέλφων και παλαίμαχων Σιδηροδρομικών....Αφηγηματικά ταξιδιάρικη σε παλιότερες εποχές, ελπίζω να την απολαύσετε.....Η ιστορία μου έχει δημοσιευτεί πριν από αρκετά χρόνια στο Μπλόκ μου .... αλλά στην παρούσα έκδοση αναδιαμορφώθηκε, εμπλουτίστηκε και προσαρμόστηκε στους κανόνες του δρώμενου ( παρά την αρχική μου πρόθεση να περιορίσω την έκτασή της.....δεν τα κατάφερα......ως συνήθως.....)
Τα ονόματα είναι φανταστικά όμως οι χαρακτήρες και τα περιστατικά είναι πέρα για πέρα αληθινά.....


Των τραίνων ιστορίες…



Ο Αστέριος από τότε που θυμότανε τον εαυτό του, είχε μία λατρεία στα τραίνα, μάλλον γεννήθηκε μ΄αυτήν, μιάς και ο παππούς αλλά και ο πατέρας του, δύο μπαρμπάδες του και ένας πρωτοξάδελφός του ήτανε σιδηροδρομικοί.

Γνώριζε από πολύ μικρός, τα δρομολόγια, τους σταθμούς, τους τύπους των βαγονιών, των μηχανών, τον ενθουσίαζε το σφύριγμα των συρμών, τον μάγευε ο ήχος των πιστονιών και αγαπούσε ακόμη και την οσμή του μαύρου καπνού του λιθάνθρακα.

Ήτανε άτυχος όμως, μόλις άγγιξε τ΄όνειρό του, κι έβαλε επιτέλους τη πολυπόθητη μπλέ στολή και το πηλίκιο με το σήμα των Ελληνικών Σιδηροδρόμων, έτυχε εκείνο το τρομερό δυστύχημα στο Μπράλο, ο εκτροχιασμός και η φωτιά που ακολούθησε, έγιναν αιτία να χάσουν τη ζωή τους πέντε άνθρωποι και να τραυματιστούν σοβαρά πάνω από τριάντα….Σ΄εκείνο το δυστύχημα σκοτώθηκε ο Μηχανοδηγός, ο Προϊστάμενος , ο Τόλης ο ελεγκτής από την ΄Αρτα , που πάλεψε ενάμισι μήνα στην εντατική και τελικά έχασε τη μάχη και τέλος με σπασμένα τέσσερα πλευρά και χωρίς το μισό δεξί του πόδι και δύο δάχτυλα του αριστερού του χεριού, επέζησε ο δόκιμος μηχανοδηγός, ο Αστέριος.
Ο αδελφικός φίλος  του ο Φωκίων,  που  εκτελούσε χρέη Συνοδού στις Κλινάμαξες και από τύχη αγαθή σώθηκε με μικροεκδορές, εξιστορούσε γιά χρόνια τις λεπτομέρειες εκείνου του τρομερού δυστυχήματος και πάντα συγκλονισμένος επαναλάμβανε : "Ολα τα βαγόνια είχαν εκτροχιαστεί εκτός από  τις δύο τελευταίες Κλινάμαξες.  Ημουν στην τελευταία και μόλις είχα ολοκληρώσει τον έλεγχο των εισιτηρίων,  ξαφνικά  ακούστηκε ένας τρομακτικός θόρυβος και ένα  τεράστιο τράνταγμα με έριξε κάτω στον διάδρομο , μόλις κατάφερα να σηκωθώ,  από το παράθυρο του βαγονιού , αυτό που είδα μου άλλαξε την ζωή"....  Ολα τα βαγόνια μπροστά είχαν εκτροχιαστεί, η μηχανή και τα τρία πρώτα βαγόνια ήταν σχεδόν διαλυμένα, το στρίγγλισμα των φρένων, ο  εκκωφαντικός ήχος των μετάλλων που συνθλίβονταν ,  οι φωνές και τα ουρλιαχτά, τα εκτροχιασμένα βαγόνια, η φωτιά......στοιχειώνουν τον ύπνο μου κάθε βράδυ....




Τέσσερις οδυνηρούς μήνες πέρασε στο Νοσοκομείο ο Αστέριος και όταν βγήκε δεν την ήθελε τη ζωή του, καταρρακωμένος κλείστηκε στον εαυτό του……είκοσι τεσσάρων ετών παλικάρι και τον έτρωγε η αυτολύπηση και ο πόνος, μέχρι την  ημέρα που ο πατέρας, οι μπαρμπάδες και τα ξαδέλφια του, τον φέρανε με το ζόρι, σηκωτό σχεδόν,  στο Σταθμό….

Ανάσανε τη γνώριμη μυρωδιά, άκουσε το σφύριγμα, την αναγγελία της άφιξης και αναχώρησης, ανατρίχιασε στο στριγγό ήχο των φρένων και έκλαψε από απόγνωση….όμως οι δικοί του άνθρωποι και όσοι συνάδελφοι βρέθηκαν εκεί, όλοι μια οικογένεια, μια αγκαλιά τον σηκώσανε στους ώμους και χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε μ΄ένα κλειδί στο χέρι μπροστά στην ξύλινη πόρτα του ισογείου ενός κτίσματος δίπλα στο Σταθμό….

Τέλος πάντων, οι συνάδελφοι και οι δικοί του, είχανε καταφέρει με συνεχή διαβήματα στον Οργανισμό να εξασφαλίσουν άδεια χρήσης 30 ετών γι΄ αυτό το παλιό οικοδόμημα, μία πετρόκτιστη αποθήκη που ήτανε εγκαταλελειμμένη από χρόνια, εκεί δίπλα, μεσοτοιχία σχεδόν με την αίθουσα εμπορευμάτων του Κεντρικού Σταθμού.

Εκεί άρχισε να ξαναζεί ο Αστέριος, με τα χρήματα της αποζημίωσης και με την αγάπη και συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων, των φίλων και όλης σχεδόν της «οικογένειας» , έφτιαξε το Καφενείο «Ο ΣΤΑΘΜΟΣ».








Ένα καφενείο φιλόξενο, με γυαλισμένο πάτωμα, τραπεζάκια με λευκό μάρμαρο  και ξύλινες καρέκλες, με άπειρα κάδρα στους τοίχους που απεικόνιζαν…τι άλλο; Τραίνα !!! Ντηζελομηχανές, ατμομηχανές, βαγόνια επιβατικά, εμπορικά, ταχυδρομικά, Αμαξοστοιχίες ολόκληρες, κλινάμαξες… αυτοκινητάμαξες….

Έναν ολόκληρο τοίχο τον είχε αφιερώσει αποκλειστικά στις εξαιρετικές Αφίσσες του θρυλικού ORIENT EXPRESS, ήτανε το καμάρι του, μία συλλογή που είχε ξεκινήσει ο συχωρεμένος ο παππούς του, που εργάστηκε για 40 χρόνια σχεδόν, σ΄αυτό το  μυθικό τραίνο !!!




Εκεί απάγκιασε , ξαναβρήκε το χαμόγελο και τη χαρά της ζωής, εκεί γνώρισε και τη γυναίκα του, τη Γλυκερία κι απέκτησε μαζί της μία πραγματικά ευτυχισμένη οικογένεια που συμπληρώθηκε από 3 θαυμάσια παιδιά, την Ισμήνη , την Ισιδώρα και τον Φίλιππο.

Το Καφενείο του Αστέριου δεν εξυπηρετούσε μόνο τους ταξιδιώτες, έγινε σημείο συνάντησης των εν ενεργεία σιδηροδρομικών και στέκι των συνταξιούχων , που το αποκαλούσαν "εντευκτήριον" κι εκείνος ακούραστος και σβέλτος, έχοντας ξεπεράσει το εμπόδιο του πρόσθετου μέλους, απολάμβανε τους γνώριμους ήχους των αγαπημένων του τραίνων και τις απολαυστικές ιστορίες των συναδέλφων πρώην και νυν… Με βοηθούς τον  Βασιλάκη, ένα παλληκαράκι πεντάρφανο, μεγαλωμένο στο Χατζηκυριάκειο και την κυρά Φιλιώ, χήρα συναδέλφου, στο θαυματουργό κουζινάκι του καφενείου, εκτός από καφέδες μοσχομυριστούς και μερακλήδικους , κατασκευάζονταν από τον ίδιο τον Αστέριο, εξαιρετικοί μεζέδες , ποικιλίες, λουκάνικα κάθε λογής, κεφτεδάκια  μυρωδάτα, σουτζουκάκια ονειρεμένα με κάτασπρο βουτυράτο πιλάφι και οι περίφημοι γαυροκεφτέδες και ρεβυθοκεφτέδες με την κορυφαία συνταγή της σμυρνιάς πεθεράς του, της κυρά Μαρίτσας. 
Αλλά και η Φιλιώ, Μακεδόνισσα γαρ, διέπρεπε στις νόστιμες πίτες  με φύλλο χειροποίητο και τα γλυκά, δεν υπήρχε γλυκό του κουταλιού που να μην έχει φτιάξει, όσο για τα σιροπιαστά, όποιος δοκίμαζε, σίγουρα επιθυμούσε να ξαναδοκιμάσει.... ειδικότητά της οι λουκουμάδες, οι γαλατόπιτες, το σαραγλί, το ραβανί,  η μπουγάτσα με κρέμα και τυρί, τα ροξάκια και το θεϊκό εκμέκ καταϊφι με φυστίκι Αιγίνης…..

Χθές, εκεί στο καφενεδάκι του Σταθμού, στο "εντευκτήριον" έγινε μία από τις συνηθισμένες μαζώξεις των παλαίμαχων, συναντηθήκανε γύρω στις 8.00 καμιά δεκαριά συνταξιούχοι σιδηροδρομικοί, όλοι σχεδόν γνώριμοι μεταξύ τους και θυμηθήκανε, τι άλλο; παλιές ιστορίες….. τέτοιες συνάξεις γινόντουσαν συχνά-πυκνά και ο Αστέριος τις απολάμβανε με την ψυχή του, φρόντιζε μάλιστα να ετοιμάζει σπέσιαλ μεζεδάκια για τους συναδέλφους και αξημέρωτα σχεδόν πήγαινε στην αγορά να προμηθευτεί τα απαραίτητα, λεπτοκομμένο εκλεκτό παστρουμά και τουρσιά , λαδοτύρι, σύγλινο, μύδια, γαυράκι, γαρίδες….αν τυχόν βρισκότανε  στην παρέα ο Σπύρος ο Κερκυραίος , που ήτανε και κουμπάρος του, ειδικά 
γι΄αυτόν, έφτιαχνε μανέστρα Κολοπίμπιρι, γαρίδες σαγανάκι  και τους αγαπημένους του κολοκυθοκεφτέδες με μπόλικο δυόσμο και άνηθο, σαν ανταμοιβή για το κέφι που έφερνε στην παρέα με την κιθάρα και τα τραγούδια του.




Πρόσχαρος και γελαστός, ξεκίναγε μόνος με την ωραία φωνή του και καταλήγανε να τραγουδάνε όλοι μαζί, μέχρι αργά….. «Τα τραίνα που φύγαν, αγάπες μου πήρανε…..» « Το τραίνο φεύγει στις 8….» «Σκέφτηκες άραγε ποτές σ΄ένα σταθμό σ΄ένα εξπρές πόσοι καημοί, πόσες χαρές, πόσες λαχτάρες….» « Τραίνα στους σταθμούς λησμονημένα….»

Δεν υπήρχε τραγούδι σχετικό με τραίνο ή σταθμό που να μην το ήξερε…..εκτός από τα χιλιάδες άλλα……και ήταν αυτοδίδακτος με τεράστιο ταλέντο !!! Ορφάνεψε στα 15 και ανέλαβε τις τρείς μικρότερες αδελφές του, ευτυχώς ένας συγγενής του κατάφερε να προσληφθεί σαν εργάτης γραμμής στο σιδηρόδρομο. Γρήγορα χάρη στο εξαιρετικό ταλέντο του, έγινε μέλος της μπάντας των Σιδηροδρομικών, βοήθησε τη μεγάλη αδελφή του ν΄ανοίξει κομμωτήριο και την πάντρεψε μ΄έναν δημοτικό υπάλληλο, η δεύτερη μικροπαντρεύτηκε μ΄έναν δάσκαλο και την μικρότερη, αφού την σπούδασε , Φιλόλογος έγινε , την πάντρεψε μ΄έναν συνάδελφό της.

Πολύ αγαπητός ήτανε και ο Σήφης ο πρώην Αρχιτεχνίτης, ο επονομαζόμενος «Ποιητής»,  γιατί σκάρωνε πολύ επιτυχημένα στιχάκια και μαντινάδες στη στιγμή, που τα σημείωνε πίσω από το πακέτο των τσιγάρων του ή στις χαρτοπετσέτες και τα απάγγελε με την έντονη κρητική προφορά του, εκπλήσσοντάς τους κάθε φορά :


«Σαν ράγες έχουνε στρωθεί

μέσα μας οι αναμνήσεις

και στην ψυχή έχουν χαραχτεί

χιλιάδες ενθυμήσεις.

Γνώριμοι οι ήχοι των τροχών

το στρίγγλισμα των φρένων,

οι αποβάθρες των σταθμών,

το σφύριγμα των τραίνων.»






Ενώ σε κάθε συνάντηση, αν δεν είχε γράψει κάτι δικό του, του ζητούσαν απαραιτήτως να τους απαγγείλει το ποίημα του Γιώργου Μανθαιάκη:

ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟ ΤΡΕΝΟ


Αν έχεις πάρει της ζωής…φίλε το «μαύρο» τρένο…
κάνε σινιάλο του οδηγού…και πες του «κατεβαίνω» …

Λίγο αν μείνεις στο σταθμό…ένα «άσπρο» θα περάσει…
και κοίτα να επιβιβαστείς…πριν να σε προσπεράσει…

Για εισιτήριο μη νοιαστείς…το έχεις πληρωμένο…
με κόπους κι όνειρα ζωής…είναι αποκτημένο…

Μέσα από κάμπους και βουνά…με περισσή ομορφάδα…
με καλοκαιρινό καιρό…και με λαμπρή λιακάδα…

Θα είναι το ταξίδι σου…μες στης ζωής τη χώρα…
κι ούτε στιγμή μη φοβηθείς…αν δεις και κάποια μπόρα…

Πάλι ο ήλιος θε να βγει…μετά την καταιγίδα…
να ρίξει πάνω σου άπλετα...το φως και την ελπίδα…

Να πάρεις της ζωής…φίλε το «μαύρο» τρένο…
κάνε σινιάλο του  οδηγού…και πες του «κατεβαίνω» …

Εκείνος πάντως, δεν παρέλειπε να απαγγείλει και το αγαπημένο του  χιουμοριστικό τετράστιχο του Μ. Αναγνωστάκη , κερνώντας ρακές :

Από την πόλη έρχομαι και σε χωριό πηγαίνω,
αν τρέξω λίγο και βιαστώ, το τρένο το προφταίνω!
Τί τυχερός, είναι EXPRESS!... παντού δεν σταματάει,
μα στο χωριό που πάω εγώ, το τρένο αυτό δεν πάει!!

Αλλοτε πάλι στην παρέα ήταν οι συνάδελφοι που διακρινόντουσαν για τις διηγήσεις και το χιούμορ τους, όπως χθές που η βραδιά ξεκίνησε με την διήγηση του Αποστόλη του Kαρδιτσιώτη, «Πειρατή» τον αποκαλούσαν  πειρακτικά οι συνάδελφοι και το αποδεχότανε ο καλοκάγαθος Θεσσαλός, πρώην Κεντρικός Ελεγκτής που είχε χάσει το δεξί του μάτι σε σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη. 
Είχε ένα ξεχωριστό χάρισμα αυτός ο άνθρωπος να διηγείται παραστατικά και γλαφυρά με τη βαθιά βελούδινη φωνή του, ήτανε μάλιστα στα μεγάλα κέφια του, εκείνο το βράδυ, γιατί  μόλις την προηγούμενη είχε αρραβωνιάσει την μοναχοθυγατέρα του, μετά λοιπόν τα κεράσματα και τις ευχές, όλοι κρεμόντουσαν από τα χείλη του.... τους θύμισε εκείνον τον Αρχιεπιθεωρητή, τον Πελοπίδα τον Θηβαίο με το παρατσούκλι « Λιχούδης» , που αν και είχε ζάχαρο κι η δόλια η κυρά του τον τάϊζε πικροράδικα και τον πότιζε ματζούνια, εκείνος δεν έχανε ευκαιρία να φάει ένα γλυκό όπου και όπως το εύρισκε…." που λέτε κάποτε στα Φάρσαλα, επιβιβάστηκαν δυό κυρίες καλοβαλμένες,  θεία και ανηψιά, με πολλά μπαγκάζια, ο Πελοπίδας , Ελεγκτής τότε , φρόντισε προσωπικά να τακτοποιηθούν στο κουπέ τους και σε όλη τη διαδρομή δεν έπαψε να περνάει και να ξαναπερνάει , για να βεβαιωθεί ότι όλα είναι καλά.




Οι συνάδελφοι μόλις πήρανε είδηση τι συμβαίνει, άρχισαν να κρυφογελούν βέβαιοι ότι έχει βάλει στο μάτι ,όχι τις κυρίες, αλλά το ταψί με τον σαπουνέ χαλβά που μετέφεραν και δεν είχαν άδικο, μόλις το τραίνο έφθασε στο Σταθμό Αθηνών,ο Πελοπίδας  έσπευσε να βοηθήσει τις συγκεκριμένες επιβάτισσες να αποβιβαστούν και προθυμοποιήθηκε με περισσή ευγένεια να μεταφέρει και το ταψί με τον χαλβά, όμως….τρελαμένος από την ευωδιά και τη λαχτάρα του για το γλύκισμα, σκόνταψε ο άμοιρος στο τελευταίο σκαλοπάτι του βαγονιού και προσγειώθηκε στην αποβάθρα με το πρόσωπο χωμένο μέσα στο ταψί !!!

Μία άλλη φορά , συνέχισε ο Νώντας , πρώην Κεντρικός Σταθμάρχης στη Λάρισα, που συνοδευότανε πάντα από τον αγαπημένο του σκύλο,  τον ΝΤΟΛΤΣΟ, ένα ημίαιμο λαμπραντόρ που  το είχε βρεί νεογέννητο, τραυματισμένο  δίπλα στις γραμμές,  παρ΄ολίγο να πιαστεί στα πράσα από τον Γενικό Επιθεωρητή Αμαξοστοιχιών λίγο έξω από το Σταθμό της Θεσσαλονίκης. 
Ενας κλειδούχος συγχωριανός του, ο Ευδόκιμος, του είχε φέρει ένα βάζο γλυκό κυδώνι , δεν άντεξε τον πειρασμό ο δυστυχής , άνοιξε λοιπόν το βάζο και βουτώντας μέσα τα δάχτυλα γευότανε με αγαλλίαση το μυρωδάτο γλυκό, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκε στην άλλη άκρη του βαγονιού τον Γενικό Επιθεωρητή, τον Αργυρίου το συχωρεμένο, να έρχεται προς το μέρος του….πανικόβλητος έχωσε το βάζο όπως-όπως στην τσέπη του και έβγαλε το πασαλειμμένο χέρι του έξω από το παράθυρο, προφασιζόμενος ότι προσπαθεί να κλείσει το τζάμι….ενώ τα σιρόπια είχαν ποτίσει το σακάκι της στολής του και κατρακυλούσαν στο πάτωμα….Κι εκείνος ο Δραμινός ο Μηχανοδηγός, ο επονομαζόμενος και "Φαρμακοποιός" καλή του ώρα, συχνά πυκνά τον προμήθευε .....γιατρικό, πότε μελιτζανάκι, πότε σταφύλι, πότε κεράσι,  πότε λουκούμια ΡΑΧΑΤ, πότε κυδωνόπαστα.....γενικά ο Σωτήρης ο Φαρμακοποιός,  διέθετε πάντα το ανάλογο "φάρμακο"  διά πάσαν νόσον..... τσιπουράκι , κρασάκι, ελιές, τουρσιά, καβουρμά, λαδοτύρι, αυγοτάρταχο, παστέλια, κουρκουμπίνια, λαδοκούλουρα,  και η αγωγή του συνοδεύονταν  πάντα από την καλή του κουβέντα και την φιλική του διάθεση....

Η πλάκα όμως που είχε αφήσει εποχή και η διήγησή της πάντα έφερνε ασυγκράτητο γέλιο στην παρέα, ήταν εκείνη η ιστορία του νεαρού τότε Κωστή, γιού και εγγονού σιδηροδρομικού που έκανε συνοδεία στις Κλινάμαξες στην διαδρομή Αθήνα- Παρίσι .  Αυτός ο αθεόφοβος, όσο μπόϊ του έλειπε τόσο δαιμόνιο μυαλό είχε, πρώτος πήρε είδηση πως εκείνη τη στραβοβδομάδα , τρείς μυστακοφόροι του σιναφιού, είχανε πάθει μεγάλη ζημιά, δηλαδή τους συνέβη ότι χειρότερο και το ΄φεραν βαρέως, πρώτος ο ίδιος ο μπάρμπας του ο Περικλής, Προϊστάμενος Αμαξοστοιχίας, προσπαθώντας να ξεβουλώσει ένα καμινέτο , είχε καψαλίσει γερά τα μουστάκια και τα φρύδια του, από την άλλη ο Κλεόβουλος, Σταθμάρχης από την Τιθορέα, έβριζε ξεσκούφωτος γιατί ο κουρέας του, με μια αδέξια ξουραφιά του είχε κουτσουρέψει το δεξί άκρο του περιποιημένου του μύστακος, για τον οποίο ήτανε ιδιαίτερα περήφανος και ευαίσθητος και δεν έφθανε αυτό, τρίτωσε και το κακό, όταν ο Αρχιεπιθεωρητής ο Τζινιώλης, ένας ευθυτενής ομορφάντρας που έφερε το ωραιότερο μουστάκι πάντων των σιδηροδρομικών, εισέπραξε μία γενναία γρατζουνιά από το γάτο του τον Σμόκυ, που του τραυμάτισε όχι μόνο τη μύτη και το πηγούνι, αλλά δυστυχώς και ένα μεγάλο μέρος από το εξαιρετικά περιποιημένο μουστάκι του ….

Αμίλητοι μετά το πάθημά τους και οι τρείς, για μέρες ….όλο τραβιόντουσαν στις πιό απόμερες γωνίες του Σταθμού και σιγοκουβεντιάζανε προσπαθώντας να παρηγορηθούν για το πάθημά τους και να εκτίθενται όσο το δυνατόν λιγότερο στα βλέμματα των συναδέλφων και των επιβατών. Τότε ακριβώς εμφανίστηκε ο Κωστής, αυτό το διαβολόσπερμα, ως από μηχανής Θεός τους παρουσιάστηκε και τους διαβεβαίωσε ότι θα τους έφερνε από το Παρίσι μία θαυματουργή Μαντέκα και το πρόβλημά τους θα λυνότανε άμεσα και με τον καλλίτερο τρόπο….Κάνανε υπομονή πέντε ημέρες οι ατυχήσαντες και όταν επιτέλους παρέλαβαν το θαυματουργό βαζάκι, αναγάλλιασε η ψυχή τους, ο Κωστής μάλιστα δεν δέχτηκε χρήματα, «είναι δώρο» τους είπε και τους έδωσε λεπτομερείς οδηγίες χρήσης.

Αναθαρρήσανε και γεμάτοι προσμονή….το ίδιο βράδυ και οι τρείς, έσπευσαν και απλώσανε την αλοιφή στα τραυματισμένα μουστάκια τους, βάλανε μάλιστα έναν επίδεσμο και τον τυλίξαμε με ένα δεύτερο γύρω από το κεφάλι για να σταθεροποιήσουνε τον πρώτο και να κάνει καλή δουλειά η αλοιφή, ο μπάρμπας του μάλιστα, άπλωσε μια γερή δόση και στα φρύδια και αποκοιμήθηκαν μπανταρισμένοι σαν τραυματίες πολέμου προσδοκώντας το θαύμα !!! Το πρωϊ τρέξανε όλοι στο λαβομάνο να ξετυλίξουν τους επιδέσμους και να καμαρώσουν τα σωτήρια αποτελέσματα της θαυματουργής Μαντέκας. Κόντεψαν να πάθουν αποπληξία, τα μουστάκια τους αντί να αποκατασταθούν, είχαν κολλήσει στον επίδεσμο ολοσχερώς και η περιοχή ανάμεσα στη μύτη και το επάνω χείλος που καλύπτανε, έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο !!! Ο μπάρμπας του ούρλιαζε και έβγαζε αφρούς από το στόμα, δεν είχε εξαφανιστεί μόνο του μουστάκι του, αλλά και τα φρύδια !!! Η κάλτσα του διαβόλου αντί για μαντέκα τους είχε προμηθεύσει αποτριχωτική κρέμα !!!

Ο πατέρας του Κωστή, ο Θεοδόσης , πρώην Κεντρικός Σταθμάρχης στο Λιανοκλάδι, απειλούσε με μια φαλτσέτα να τον σκοτώσει κι ο μπάρμπας του έξαλλος, τον έψαχνε σε γη και ουρανό για να τον σύρει κάτω από τις ρόδες του τραίνου. Η μάνα του, η συχωρεμένη η κυρά Καλλιόπη, τον είχε φυγαδεύσει άρον- άρον στο σπίτι της κουμπάρας της της Νικολίτσας στην Πάτρα,  για να τον γλιτώσει από το μένος  των παθόντων αλλά και του ίδιου του του πατέρα. Με τα παρακάλια της μάνας του και με την  βοήθεια κάποιων  συναδέλφων στο Γραφείο Προσωπικού, 
ο νεαρός πήρε εσπευσμένα και κατ΄εξαίρεση μετάθεση για την Πάτρα.....



Ο γέρος όμως του την φύλαγε , πήγε στην Πάτρα απροειδοποίητα και τον συνάντησε να βολτάρει στην παραλία, του έριξε δύο μπουνιές σαν κεραυνούς, τον έκανε μαύρο στο ξύλο μπροστά στα μάτια των περαστικών και τέλος τον πέταξε στη θάλασσα, ενώ ο Αρχιεπιθεωρητής και ο Σταθμάρχης , βρίζανε θεούς και δαίμονες και κατεβάζανε καντήλια απειλώντας ότι αν πέσει στα χέρια τους ο τρισάθλιος ,θα τον πετάγανε από τη γέφυρα της Παπαδιάς . Τελικά ξεθύμανε η οργή τους και όταν αποκαταστάθηκαν πιά τα μουστάκια τους, δώσανε άφεση, φοβούμενοι να μη γίνουνε αιτία για φονικό, μιας κι ο πατέρας του Κωστή είχε μεν χρυσή καρδιά , αλλά ήτανε οξύθυμος και δεν ανεχότανε τις πλάκες του κανακάρη του, που τον πρόσβαλαν βαριά, αυτόν που είχε πάντοτε άψογες σχέσεις με τους συναδέλφους, ενώ ο άλλος μπάρμπας του ο Ανδρόνικος, Γενικός Επιθεωρητής, όπως και ο μακαρίτης ο παππούς του, Controleur στο θρυλικό SIMPLON ORIENT EXPRESS , ήταν από τους πιο κιμπάρηδες και αξιαγάπητους σιδηροδρομικούς.

Παπά παιδί, διαβόλου εγγόνι λέει η παροιμία που επαληθεύτηκε 100% μιάς και ο Κωστής από τη μεριά της μάνας του ήτανε πράγματι παπά εγγόνι….

Πάντως ήταν αμετανόητος και ανεξάντλητος στα καλαμπούρια και τις πλάκες ο άτιμος κι εκεί στην Πάτρα είχε σκαρώσει διάφορα, ο Περικλής ο Κλειδούχος, τους θύμισε εκείνο το Πάσχα που είχε βουτήξει ένα μισογεμάτο δοχείο μαύρη λαδομπογιά, από το Μηχανοστάσιο και είχε ζωγραφίσει με μαύρες ρίγες και μαύρες βούλες τα δύο κάτασπρα σκυλιά του Υποπροϊσταμένου Αμαξοστοιχιών.

Εκείνος έξαλλος , είχε γεμίσει τον τόπο σημειώματα επικηρύσσοντας το δράστη με ένα διόλου ευκαταφρόνητο ποσό για την εποχή. Κι είχε το θράσος το διαβολογέννημα, όχι μόνο να παρουσιαστεί, αλλά να υποστηρίξει με βεβαιότητα, ότι δράστες ήτανε μια κουστωδία τσιγγάνων που είχανε ταξιδέψει την προηγουμένη προς Αμαλιάδα….και να εισπράξει στη συνέχεια χωρίς την παραμικρή ενοχή την αμοιβή, με την οποία οργάνωσε ένα πλούσιο τσιμπούσι και κέρασε όλους τους συναδέλφους πλήν του Υποπροϊσταμένου εννοείται….

Ο Βαγγέλης ο πρώην Προϊστάμενος του Γραφείου Κίνησης, έφερε την κουβέντα σ΄ εκείνη τη δόλια την υπάλληλο του εκδοτηρίου εισιτηρίων, την μελαχρινούλα γαλανομάτα Λίτσα, με το φτωχό μυαλό και τον μεγάλο καημό, να παντρευτεί σιδηροδρομικό, γιατί της άρεσε η στολή…







Δεν είχε δυσκολευτεί να την πείσει ο αφιλότιμος ο Γεράσιμος ο Κεφαλλονίτης , Σταθμάρχης στην Κατερίνη, ότι έχει έτοιμο γαμπρό, τον δίδυμο αδελφό του και την διαβεβαίωνε μάλιστα, μ΄εκείνη την αδιαφιλονίκητη πειστικότητα που διέθετε, ότι ο ίδιος θα γινότανε κουμπάρος…. Της έφερνε ο αθεόφοβος που και που καμία κολώνια ή ένα μαντήλι, δώρα δήθεν από τον μέλλοντα γαμπρό κι εκείνη η μυαλοκομμένη , όχι μόνο το είχε πιστέψει αλλά ετοίμαζε τα προικιά της και ξεροστάλιαζε στο σταθμό γράφοντας στιχάκια :

« όλα τα τραίνα ήρθανε, κι όλοι σιδηροδρόμοι, κι εμένα το πουλάκι μου, δεν φάνηκε ακόμη….»

Τελικά, παντρεύτηκε έναν Λοχία από την Ξάνθη, που της προξένεψε μία εξαδέλφη της. Το όνειρό της γιά ένστολο γαμπρό , πραγματοποιήθηκε !

 Αναψοκοκκινισμένοι όλοι από τα τσίπουρα και τις μπύρες και δακρυσμένοι από τα γέλια, σήκωσαν τα ποτήρια τους και τσουγκρίσανε « Εβίβα»!!! Καλά να είμαστε σύντροφοι ν΄ανταμώνουμε και να μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας !!! Την ίδια στιγμή ακούστηκε το σφύριγμα του τραίνου, ο Αστέριος κοίταξε το ρολόϊ του, η Αμαξοστοιχία 602 έμπαινε στο σταθμό στην ώρα της, θα αναχωρούσε στις 11.20΄ακριβώς, η παρέα σε λίγο θα σκόρπιζε μέχρι την επόμενη σύναξη.

Ο Αστέριος έκλεινε πάντα στις 11.30 τηρούσε με σχολαστική ακρίβεια το ωράριό του, σαν δρομολόγιο τραίνου…..χωρίς αλλαγές, χωρίς καθυστερήσεις…μοναδική εξαίρεση τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά,  το Μ.Σάββατο και η Κυριακή του Πάσχα, τότε το καφενείο έμενε ανοικτό όλο το 24ωρο, υπήρχε στρωμένο τραπέζι, φορτωμένο με καλούδια και παραδοσιακά εδέσματα, ανάλογα με την περίσταση. Ο Αστέριος μαζί με την οικογένειά του, υποδεχότανε και κέρναγε όλους τους συναδέλφους που είχανε υπηρεσία στο Σταθμό όπως και τους μοναχικούς , εν ενεργεία ή συνταξιούχους, που φρόντιζε και τους καλούσε προσωπικά να περάσουν μαζί αυτές τις ξεχωριστές ημέρες, σαν μέλη της " μεγάλης σιδηροδρομικής οικογένειας"….και κάθε Πρωτοχρονιά ,  πρίν κοπεί η Βασιλόπιτα, δεν παρέλειπε να τους διαβάζει  ένα ξεχωριστό κείμενο,  που  του είχε αρέσει πολύ και το είχε αντιγράψει σε ένα τετράδιο με χοντρό εξώφυλλο....



 "Η ζωή είναι σαν ένα ταξίδι με το τρένο. Επιβιβάζεσαι συχνά και αποβιβάζεσαι, υπάρχουν ατυχήματα, σε μερικές στάσεις ευχάριστες εκπλήξεις και βαθιά λύπη σε άλλες.

Όταν γεννιόμαστε και επιβιβαζόμαστε στο τρένο, συναντάμε ανθρώπους, για τους οποίους πιστεύουμε οτι θα μας συνοδεύουν σε όλη την διάρκεια του ταξιδιού μας: τους Γονείς μας.

Δυστυχώς η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Αποβιβάζονται σε κάποια στάση και μας αφήνουν χωρίς την αγάπη, την στοργή, την φιλία και την συντροφιά τους.

Ωστόσο επιβιβάζονται άλλα άτομα, που θα αποδειχθούν πολύ σημαντικά για εμάς. Είναι τα αδέλφια μας, οι φίλοι μας κι΄αυτοί οι υπέροχοι άνθρωποι που αγαπάμε.

Μερικά απο τα άτομα που επιβιβάζονται, βλέπουν το ταξίδια σαν ένα μικρό περίπατο.

Άλλοι βρίσκουν μόνο λύπη στο ταξίδι τους. Υπάρχουν πάλι άλλοι στο τρένο, που είναι πάντα εκεί και έτοιμοι να βοηθήσουν αυτούς που το χρειάζονται.

Κάποιοι αφήνουν στην αποβίβαση μια αιώνια λαχτάρα.

Μερικοί ανεβαίνουν και κατεβαίνουν ξανά, κι’ εμείς δεν τους έχουμε καν αντιληφθεί.

Μας εκπλήσσει ότι μερικοί από τους επιβάτες, που αγαπάμε περισσότερο κάθονται σε κάποιο άλλο βαγόνι και μας αφήνουν να κάνουμε μόνοι αυτό το κομμάτι του ταξιδιού.

Αυτονόητα απέχουμε και δεν μπαίνουμε στον κόπο να τους ψάξουμε και να έρθουμε σε επαφή με το δικό τους βαγόνι.

Δυστυχώς, μερικές φορές, δεν μπορούμε να καθίσουμε δίπλα τους, γιατί η θέση στην πλευρά τους είναι κατειλημμένη.

Δεν πειράζει, έτσι είναι το ταξίδι : γεμάτο προκλήσεις, όνειρα, φαντασία, ελπίδες και αποχαιρετισμούς….αλλά χωρίς επιστροφή.

Λοιπόν, ας κάνουμε το ταξίδι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Ας προσπαθήσουμε να βολευτούμε με τους συνταξιδιώτες μας και να ψάξουμε το καλύτερο στοιχείο στον καθένα απο αυτούς.

Ας θυμόμαστε οτι σε κάθε τμήμα της διαδρομής, ένας απο τους επιβαίνοντες μπορεί να έχει πρόβλημα και πιθανόν να χρειάζεται την κατανόηση μας.

Ακόμη κι εμείς, μπορεί να βρεθούμε σε δύσκολη θέση και κάποιος να υπάρχει, που θα μας καταλάβει.

Το μεγαλύτερο μυστήριο του ταξιδιού, είναι οτι δεν ξέρουμε πότε θα αποβιβαστούμε οριστικά, όπως επίσης ελάχιστα ξέρουμε για το πότε θα αποβιβαστούν οι συνταξιδιώτες μας, ούτε καν για εκείνον που κάθεται ακριβώς δίπλα μας.
Πιστεύω οτι θα στενοχωρηθώ όταν κατέβω για πάντα απο το τρένο…..Ναι! αυτό πιστεύω.

Ο χωρισμός απο μερικούς φίλους, που συνάντησα κατά την διάρκεια του ταξιδιού θα είναι οδυνηρός, θα είναι πολύ λυπηρό. Θα είναι πολύ λυπηρό να αφήσω μόνους τους αγαπημένους μου. Αλλά έχω την ελπίδα, πως κάποτε θα φτάσουμε στον κεντρικό σταθμό, κι΄έχω την αίσθηση οτι θα τους ξαναδώ να έρχονται με αποσκευές, τις οποίες δεν είχαν ακόμα στην επιβίβαση.

Αυτό που με κάνει ευτυχισμένο, είναι η σκέψη οτι κι εγώ βοήθησα να πλουτίσουν οι αποσκευές τους και να γίνουν πολύτιμες.

Φίλοι μου, ας προσέξουμε να έχουμε ένα καλό ταξίδι και στο Τέλος να δούμε οτι άξιζε τον κόπο.

Ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε κατά την αποβίβαση, μια κενή θέση πίσω μας, η οποία να αφήσει νοσταλγία και όμορφες αναμνήσεις σ’ αυτούς που συνεχίζουν το ταξίδι.

Σ’ αυτούς που είναι συνεπιβάτες του δικού μου τρένου, εύχομαι ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ…!!!"




Πηγή γιά το τελευταίο κείμενο 
Αντικλείδι , https://antikleidi.com



*Η Μαντέκα = ειδική κηρώδης αρωματική αλοιφή (πομάδα) σε μαύρο ή καφέ χρώμα, για την διαμόρφωση και στερέωση του μουστακιού. Από το λατινικό mantica ή πιθανότερο από το αραβικό ΜΑΝΤΑΚΟ που σημαίνει γράσσο ή λίπος.




* Ο θρυλικός Φαρσαλινός Χαλβάς, που τιμά τα Φάρσαλα και η φήμη του έχει απλωθεί εντός και εκτός Ελλάδας, είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των ανθρώπων που χρόνια τώρα συνέδεσαν τη ζωή τους με τον Φαρσαλινό Χαλβά, αυτός έχει τουρκική προέλευση.Πότε καθιερώθηκε το ανατολίτικο αυτό γλύκισμα στα Φάρσαλα, δεν γνωρίζει κανείς. Εφόσον όμως δεχθούμε την τουρκική προέλευσή του, ο χαλβάς έγινε γνωστός στη Θεσσαλία με τη διείσδυση των Τούρκων το 1393. Από τη διαθήκη του κατακτητή της Θεσσαλίας Τουρχάν Μπέη, το έτος 1446, είναι γνωστό, το Εργαστήρι του Χαλβατζή Χαλίλ στη Λάρισα. Στην ίδια διαθήκη αναφέρονται επίσης οι χαλβατζήδες Ισά, Σιάχης και Χαλίλης. Την ύπαρξη 4 χαλβατζήδων στη Λάρισα το 1446 επεσήμαναν και οι Τουρκολόγοι N. Beldicenu και P. Nasturel σε δημοσίευμά τους.

Στα νεότερα χρόνια και συγκεκριμένα το 1817 αναφέρεται στον χαλβά και τα στραγάλια των Φαρσάλων ο Ιωάννης Οικονόμου ο Λαρισαίος. Εξάλλου, ο Αλ. Φιλαδελφεύς στα 1897 αναφέρει ότι τα Φάρσαλα είναι «γνωστότερα και φημίζονται περισσότερον διά τον γευστικότατον και μελισταγήν χαλβά των, όστις είναι ο ανά πάσην της Ελλάδος κάλλιστος και θαυμαστότατος». Πώς έγινε και περιορίστηκε η Παρασκευή του χαλβά στα Φάρσαλα, όπου και πήρε μεγάλη φήμη, ώστε να ονομάζεται «Φαρσαλινός Χαλβάς» δεν είναι επίσης γνωστό. Είναι γνωστό όμως ότι στα τέλη του προπερασμένου αιώνα ο καλύτερος τεχνίτης ήταν ο Τούρκος Νουρής.
ΤΑ ΕΙΔΗ ΤΟΥ ΧΑΛΒΑ

Στην αρχή οι χαλβατζήδες παρασκεύαζαν τριών ειδών χαλβά: τον «πίριντς», τον «κόμματ» και τον «Σαπουνέ». Ο «Πίριντς παρασκευαζόταν κυρίως με αλεσμένο ρύζι και ζάχαρη, ο «κόμματ» γινόταν σε κομματάκια σαν λουκούμι και ήταν λευκού χρώματος, σκληρός, αλλά νόστιμος. Για τον εν λόγω χαλβά δεν υπάρχουν στοιχεία για τα υλικά που χρησιμοποιούσαν οι χαλβατζήδες, πουλιόταν όμως μόνο στη διάρκεια του παζαριού των Φαρσάλων, ως το 1960 περίπου. Ο «Σαπουνέ» Χαλβάς με βούτυρο είναι γλύκισμα που δεν αλλοιώνεται και ήταν νόστιμος και καλύτερος από τους άλλους δύο. Υπήρξαν επίσης και δύο άλλες ποικιλίες χαλβά, ο «Σουσάμ» από σουσάμι ή στραγάλια, άμυλο και ζάχαρη και ο «Ασουτέ» που ήταν εύγευστος, αλλά δύσκολα διατηρητέος και παρασκευαζόταν μέχρι το 1920. Επικρατέστερος όλων όμως ήταν ο «Σαπουνέ», το σήμα κατατεθέν των Φαρσάλων, ενώ τελευταία ο γνωστός χαλβαδοποιός Δημήτρης Αλεξόπουλος παρασκευάζει χαλβά με περιτύλιγμα σοκολάτα και φύλλο κρούστας.
ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΦΑΡΣΑΛΙΝΟΙ ΤΕΧΝΙΤΕΣ

Όπως αναφέρθηκε, ο καλύτερος χαλβατζής ήταν ο Νουρής. Αυτός πήρε συνεταίρους στο μαγαζί του τον Καλταμπάνη και τον Οικονόμου αρχικά και τον Σπανό αργότερα. Το μαγαζί τους βρισκόταν εκεί που είναι σήμερα το κατάστημα Μητρογώγου. Αργότερα ο Καλταμπάνης και ο Οικονόμου άνοιξαν δικό τους κατάστημα. Στον Νουρή εργάστηκαν σαν βοηθοί ο Γουβέλης και ο Κουλιάμπας, οι οποίοι αργότερα έγιναν κορυφαίοι τεχνίτες του χαλβά. Ο Νουρής μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897 έφυγε για την Τουρκία και πούλησε το μαγαζί του για 15 δρχ. σε κάποιον Μπουλασίκη.

Τους Φαρσαλινούς μαστόρους μιμήθηκαν αργότερα τεχνίτες από διάφορα μέρη της Ελλάδος. Ο Φαρσαλινός Χαλβάς όμως εξακολουθεί να είναι ασυναγώνιστος.
ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΧΑΛΒΑ

Από τους πιο παλιούς χαλβατζήδες της πόλης, ο Τάκης Δεληδημητρίου, που ως γνωστόν, δώρισε όλη την περιουσία του στον Δήμο Φαρσάλων, έλεγε για την τέχνη του χαλβά τα εξής: «Το μυστικό του χαλβά είναι στο ψήσιμο και σε ποια χρονική στιγμή ρίχνονται τα υλικά. Το ψήσιμο για να έχει καλό αποτέλεσμα χρειάζεται τουλάχιστον μία ώρα».

Συνταγή γιά σαπουνέ χαλβά ΦΑΡΣΑΛΩΝ :

https://funkycook.gr/halvas-farsalon-sapoune-pazariotikos/


Συνταγή από την Αργυρώ Μπαρμαρίγου : 
https://www.argiro.gr/recipe/chalvas-farsalon/